At its core, ‘Bhaimon Da’, directed by Sasanka Samir, isn’t just about Munin Barua. It’s about an entire industry and its journey through time. Christened after the name that those close to Munin Barua lovingly called him, the film is a dedicated tribute to the successful Assamese filmmaker of his time and the film industry of Assam.

The film is filled with references, names, and moments that will immediately resonate with anyone who’s grown up watching or caring about Assamese cinema. From ‘Bowari’ to ‘Raamdhenu’, and ‘Hiya Diya Hiya’ and ‘Ghar Sansar’ and ‘Barood’, the titles themselves speaks of nostalgia today. And the film uses nostalgia for emotional leverage. However, some references in the film will only click if one is familiar with the history of Assamese cinema—for instance, nods to Brajen Baruah or the romance between the producer and lead actress of ‘Bowari’ or the film that Zubeen Garg keeps referring to that he is making. These are film industry trivia that not every viewer can get.

Bondip Sharma gets highlighted as an actor who achieves a quiet command of the scenes that he is in. He may not “become” Munin Barua, but he delivers a command in every frame he’s in. But there’s also a gap as to where Munin Barua’s inner world should be. This is a limitation of the film because the filmmaker and the writing team relied on second-hand sources that are memories of people of their relationship with Munin Barua instead of any primary insight. Hence, Munin Barua’s inner life remains distant, making the film more archival than intimate.

Ironically, the most emotionally textured part of the film doesn’t involve Munin Barua at all—but his son, Rijjoo. The baton-passing is handled with effectiveness, for nothing means more to a son than his father acknowledging his deeds and Gitartha Sharma delivers a good performance as Rijjoo. Yasashree Bhuyan shows promise as Manjula Barua in the first half, but her character gradually fades into the background in the second half.

‘Bhaimon Da’, as a film has a huge star cast. It has actors playing different film personalities of the yesteryears and the present. It takes its ensemble seriously, but not always wisely. The film is filled up with all the who’s who of Assamese cinema from Shiva Prasad Thakur to Bhabendranath Saikia and Jahnu Barua, from Bidya Rao, Mridula Barua to Nishita Goswami, and from Biju Phukan to Jatin Bora, and from cinematographer Sumon Dowerah to film critic and journalist Pabitra Kumar Deka.

While some actors are uncanny in their portrayals of the famous personalities while others feel shoehorned in. Nilim Dutta and Kaushik Bharadwaj are convincing as Biju Phukan and Jatin Bora, but others—like Partha Pratim Hazarika as Zubeen Garg—feel visually off, though voice and mannerisms help. Some, like Himangshu Barman’s Himanta Biswa Sarma, verge on caricature. The direction should have been more conscious here, especially with to the performance of Himanta Biswa Sarma.

The film packs in numerous film personalities, but many of them like Bani Das, Sanjeev Hazarika or Bidyut Chakravarty feel like set dressing—present more to fill the frame than to serve the story. Moreover, the story leans heavily on external conflicts—be it piracy, funding challenges of Assamese cinema, or hostile cinema hall owners. Because the film lacks a direct access to Munin Barua’s mind and his inner life, it forces the story to orbit around events rather than first hand emotions. While the emotional arc of Munin Barua with Manjula Barua fades into the background in the second half, the evolving father-son arc tries to bring in some narrative and emotional weight that the rest of the film often underplay.

The editing of the film is challenging and had enough responsibility to mix multiple timelines, capture the tone and essence of the film, give equal focus to the events, actors and the themes of the film. And this is possible only when the story is told in a non-linear manner. So, much of the first half is non-linear cutting across multiple timelines. But however, it may appear jarring to audiences who are not exposed much to non-linear storytelling and editing in films. To make matters worse, the superimposed time stamps in the beginning of a new timeline becomes too difficult to read – it appears and disappears quickly.

With half the budget as that of a Bollywood production, the film achieves a good balance of production design, costume and visual effects. But some visual effects feel cartoonish and the make-up of the actors perhaps demanded a closer look. At times, Bhaimon Da also veers into Bollywood-style gloss—especially with costumes choices of the lead pair that feel too theatrical for the setting. But if you have any emotional stake in Assamese cinema and its challenges and history, or even a mild curiosity about regional film cultures, Bhaimon Da deserves a watch.

Perhaps this a good period for Assamese cinema as it is experiencing a remarkable resurgence in 2025. At the beginning of the year, it was Raktim Kamal Baruah’s ‘Gulai Soor’ which managed to gather some traction among audiences. Then Dhanjit Das’s ‘Casetu Nagen’, released on May 11, has maintained a steady presence at the box office. Following that, ‘Bhaimon Da’, which hit the screens on May 23, has garnered significant attention for its heartfelt tribute to filmmaker Munin Barua and Assamese cinema. Looking ahead, the upcoming release of Roopak Gogoi’s ‘Rudra’ on June 6, featuring Ravi Sharma and Adil Hussain, is also generating considerable anticipation.

To make a film about Bhaimon Da or Munin Barua is, by default, to make a film about the legacy and struggles of Assamese cinema—and with good films now arriving back-to-back, he must be surely feeling proud of his successors. But as some media platforms and journalists are writing, ‘Bhaimon Da’ is not the first-ever biopic of Assamese cinema. In fact, we have biopics in large numbers defining the 90 years of this journey. Hence, saying so is just being ignorant about the history of Assamese cinema.

‘Bhaimon Da’ (2025) is currently running in theatres of Assam, New Delhi, Hyderabad, Mumbai, Pune, Chennai, Noida and Bangalore

Dr. Shankar Borua is a distinguished scholar-practitioner, filmmaker, entrepreneur, and startup mentor with over two decades of multifaceted experience across academia, creative industries, and entrepreneurial ecosystems in both North America and South Asia. Born and raised in Assam, Dr. Borua holds a Ph.D. in Mass Communications from Texas Tech University, USA. His doctoral research, titled “American Political Documentaries: Structure, Agency, and Communication of Meaning”, reflects his deep academic engagement with media, culture, and storytelling.

Dr. Borua’s career seamlessly blends rigorous academic scholarship with hands-on industry practice. In a well-regarded body of work that defies easy categorization and has consistently wowed audiences everywhere, he has written, directed, produced, and starred in a number of independent films as a filmmaker. His filmography includes critically recognized titles such as Angst at Large, If God Be With Us, All Those Longings, Center Mass, Hope is a Good Thing, Beleaguered, Grief on a Sunday Morning, The Curiosity Shop, and Colorful.

Shankar Borua’s newest film BLUE OCEAN, produced in Hindi, English, and Punjabi, is an intriguing blend of thriller, drama, and philosophy that guides viewers on a journey where the distinctions between truth and deception become indistinct. The upcoming film is poised to captivate audiences with its blend of mystery and psychological intrigue. In this exclusive interview, Dr Borua talks about BLUE OCEAN, a gripping Himalayan narrative woven with themes of crime, greed, deceit, and betrayal, all enmeshed and intertwined in Dehradun, India, nestled at the foothills of the majestic Himalayas.

Q&A:

Prantik Deka: In the past, you have made films that delve into powerful social narratives, addressing various issues faced by communities in Assam and the Northeast region, frequently shedding light on injustice, inequality, or the need for social transformation.

What was the driving force behind the inception of this new project ‘Blue Ocean’? I believe this is your maiden venture into the world of Hindi cinema.

Shankar Borua: The mountains have always beckoned me and embraced me and they never let me down. I first thought of BLUE OCEAN a couple of months after my arrival in Dehradun in the Spring of 2024 after a rather uneasy and unhappy couple of years leading up to my Daddy’s passing in January 2024. ‘Blue Ocean’, the gym in Dehradun, where I signed up to spend about an hour each morning working out, is where a rather expansive narrative in my head first triggered. I mentioned the idea to a friend who is a Professor at a University here in Dehradun, she liked it and I felt encouraged to explore more! I conceived BLUE OCEAN as a fictitious yet realistic tale incorporating the gym at the center of the narrative and allowed elements and characters to float around it yet gravitate towards it.

It was a challenge to shoot a movie without a bound script, the first time ever for me! Yet, it truly was liberating and quite exhilarating to indulge in this free-form storytelling, and to literally encourage the talent to go with the flow much to the surprise of our actors and also the crew! We shot the entire film over nine days in my neighborhood of Rajender Nagar in Dehradun; for a day we shot in Chandigarh and also at Paonta Sahib Gurudwara in Himachal Pradesh where Guru Gobind Singh, the 10th Guru of the Sikhs wrote the 10th Chapter of the Holy Book, the Guru Granth Sahib, on the banks of the river Yamuna.

Yes, this is my maiden venture into the world of Hindi cinema traditionally dominated of course by the star system and formulaic films. Having said that, it is pertinent to point out that there are all kinds of Hindi cinema today, like in the past as well, and it is imprudent to put a wide range of content into neat boxes of genres, that will definitely not be wise! BLUE OCEAN, I believe, touches upon many thematic considerations and so you just cannot put this little movie from the mountains into a little box on a shelf somewhere, no way!

PD: The Himalayas function as a significant and influential element in shaping the narrative of ‘Blue Ocean’. To what extent does the presence of the Himalayas impact the conceptualization of the story?

SB: BLUE OCEAN is a Himalayan narrative set at the foothills of the hoary Himalayas in Dehradun, India where I have been living for a little over a year now. The movie is deeply embedded with the twin subtexts of the Himalayan identity on the one hand and the Himalayan crisis on the other. As we all know, this is one of the most ecologically sensitive mountain regions in the world under constant pressure for decades now from catastrophic human intervention in the name of tourism and development activities accompanied of course by the disastrous effects of climate change. Of course, my own journey as a wilderness enthusiast finds its way into the narrative. I am taking this opportunity to mention that a section of the proceeds that we generate by streaming BLUE OCEAN will go towards the conservation of the beautiful elusive Alpine Musk Deer, an endangered species in the Himalayan ecosystem. We will also donate a portion of the proceeds towards the protection of our marine ecosystems in our wondrous oceans; they take care of close to a third of the carbon dioxide that is generated by us on this planet, this beautiful ‘pale blue dot’ of ours is our only home! So, yes, the mighty Himalayas are an integral part of the film and its presence across the narrative is palpable. Folks, however, will not see a snowclad Nanda Devi or Trishul in BLUE OCEAN, beautiful Himalayan peaks that, I am sure, have inspired mountaineers, photographers and filmmakers across generations. What they will clearly sense though is the deep crisis in the Himalayan region and folks waking up to it albeit a little too late. May I mention that the Himalayas extend all the way from Pir Panjal (also known as the Lesser Himalayas) to Northeast India and Upper Burma, these magnanimous mountains have given birth to rivers and civilizations while nurturing communities and cultures for thousands of years. So, you can well imagine how ‘significant and influential’, to use your phrase, the Himalayas are to me personally as the filmmaker weaving BLUE OCEAN and hence, of course, to the narrative as well. A brilliant yet achingly beautiful and poignant song written for the movie by acclaimed Bollywood lyricist-composer Shellee, a buddy of mine from back in the day, highlights the tragedy of the Himalayas – “Ek Chiraiyya Purvai Se Nir Pata Hai Puche” – A bird asks the easterly winds about its nest that it can’t find – Little does it know that the tree holding its nest has been decapitated by humans! Such is the tragedy of the Himalayas!

PD: What specific elements did you consider when transitioning from gritty realism to the captivating genre of thriller in your storytelling? How did you navigate through this creative process?

SB: BLUE OCEAN is unlike any of my other films in terms of its treatment, that is true. It is fairly realistic (of course not the ‘gritty realism’ though in the tradition of the 1950s British classic Night and the City), yet always kind of operates in this twilight zone between fantasy and reality, between truth and falsehood. Interestingly, the audience knows who’s who and what’s going on while the characters don’t! I tried this treatment as a whodunit in reverse; we don’t know if it’s going to stick or not but we tried throwing something out there to see if it does.

The gym itself with all the mirrors, as a ‘space’ and as the ‘proscenium theatre’ where the drama and subterfuge unfolds in BLUE OCEAN, can be quite phantasmagoric. Here the ‘gaze’ is not at the ‘other’. The ‘gaze’ is on one’s own self in the mirror, quite an exercise in narcissism in this digital age of Selfies and Reels! Once you step out of the gym into the real world and no longer stare at yourself on your phone, you come back to ‘gritty realism’.

To answer your question though, you got to navigate creatively each film and story on its own terms, you got to meet the story somewhere in the middle. If you try to come on too hard, there is a distinct possibility that the story is going to fly off the handle, of course at the peril of losing your audience half way through! It’s tricky territory but isn’t that what you are supposed to be navigating as the director! I really like your use of the word ‘navigate’ – it is all about navigating at the end of the day, just like life!

PD:  What type of research and design efforts were involved in ‘Blue Ocean’, a Himalayan tale set in Dehradun? Could you provide details about the artistes and technicians involved in the project?

SB: The research and design for BLUE OCEAN had to ensure that we stick to everything the way it is – no alterations, no additions, no embellishments, no messing around with real locations where the entire film was shot in December 2024. What we portray on screen is exactly what you will see walking around my neighborhood of Rajender Nagar in Dehradun today.

We shot through the night with our actors at ‘Blue Ocean’, the gym, to make sure we do not disrupt their business during the day. Outside of that, I cannot even begin to tell you about the cooperation and warmth that the crew of BLUE OCEAN received from the businesses and stores where we shot extensively – New Kamal Dairy, MBA Chaiwala, Costa Coffee, Sheesha Lounge & Restaurant, Horilal Vegetable & Fruit Juice Corner, Bollywood Bar & Lounge, Heaven’s Rooftop & Skylounge, Banjara, Mind & Body, and many more. I remain forever grateful to all these folks for making BLUE OCEAN possible with their generosity and kindness.

As for the crew, it was a sheer miracle to have my talented MBA students as the two Executive Producers and the two Directors of Photography on BLUE OCCEAN. They were interning on a feature-length movie for the first time and it is one internship they are all going to remember, I am sure, for a long time! The entire movie was shot on two Apple 15 Pro Phones loaded with Filmic Pro. The location sound mix was done by a professional sound crew from Bombay as everything was shot sync sound with ‘real people’ if I can call them that, just no way we were going to head to the studios for dubbing! That’s pretty much what one can do on a no-budget scenario.

Most of the ‘actors’ in the sequences at the gym are folks who are the regulars at ‘Blue Ocean’. In particular, may I mention Kajal Thapa, Mohin Khan, and Gulfam Khan for their brilliant performance and cooperation all throughout up until now! Four professional actors from Chandigarh joined us in Dehradun and it was a blessing to have all of them on board our little bitty film BLUE OCEAN, my heartfelt gratitude to all of them – Abhitej Singh, Suraksha Gaire, Shelly Taneja, and Tajinder Kaur. In addition to all my friends and colleagues who stepped in to perform as actors to whom I am forever grateful, a special word of gratitude to our specially abled actor Ambica Chatamba and our child actor Gaurang Chauhan for generously giving us their time and shooting till the wee hours!

Film Editor Jiten Borah returned to collaborate on BLUE OCEAN after a gap of almost 6 years. I just felt good and safe with him around, this year marks our 10th year of collaboration and I am proud of our long-standing creative engagement and association.

PD:  Could you provide some insights regarding your collaboration with Shellee, a prominent lyricist known for his work on critically acclaimed films such as ‘Dev D’ and ‘Udta Punjab’, in the production of the movie?

SB: I have known Shellee for more than two decades now, back from the time when we were ‘strugglers’, like they say in Bombay! It has been a remarkable one-of-a-kind special friendship that has only now come to fruition on the professional front. We are just plain buddies, but don’t get me wrong, we could not be more dissimilar in our temperament and dispensation! I have been a maverick all my life and my journey so far is littered with colossal failures, but once in a lifetime, you run into somebody like Shellee, a deeply empathetic poet who truly understands the human condition and so do you as well!

So, for Shellee to collaborate with me, as I imagine, or vice versa, wasn’t some special preparation or setting an agenda with a professional collaborator, we are buddies first, you can’t take that reality away and put that in a box – he is a very good listener but knows very well when to ask me to shut up. I am loquacious to no end which can cut both ways actually. As a film director, your first asset is clarity of thought and expression; your job is to get the best out of your crew. If they are not clear about your larger vision and the big picture, it can land the film in trouble.

May I mention that I am not the brooding artist; I am first and foremost a craftsman and Shellee knows that all too well. So, he is quite critical of my craft at times which is a real blessing for me. Usually, people close to you shun from telling you that! When he is listening or taking notes about how I want the songs done in terms of content (as in BLUE OCEAN), Shellee, as the lyricist, first makes me listen to his initial writings although I am not always patient, I must say that! Thereafter, once a rough draft is ready, I listen to bits and pieces until the time its all put together.

Actually, it was a great pleasure and a learning experience collaborating with Shellee on BLUE OCEAN. The fertile exchange of ideas culminated in the Punjabi song ‘Kih Dassan Main Kaun Hai Thagda’ (Is the World Playing games with me, Or am I the one Playing Games with this World?), ‘Sach hai Chupp Tey Jhuth Peya Nachda’ (Look around, the Truth is Agonizing in Silence While  the  Lie Dances in  Ecstasy ). It was soulfully rendered by Mir Basu Barkat Khan from Pugal, Bikaner. I told Shellee that I need a song for BLUE OCEAN that reflects this reality – The biggest con job is what we do to ourselves! The song is just so deep, powerful and mind blowing that when I heard it first, I pretty much went into a trance! It truly encapsulates the psychological condition of Prakash Negi, the undercover cop entrusted with a job to nab a con artist at the foothills of the Himalayas.

PD: Will the upcoming movie be a groundbreaking addition to the world of Hindi cinema, challenging the usual norms and going beyond the conventional boundaries?

SB: I believe over a period of time, one develops a distinct signature and a clear point of view – camera movements, choice of locations and lenses, choice of actors and non-actors, choice of stories to tell at a particular point in time – all of this reflects that and plays critically into the final product. I cannot make any tall claims about BLUE OCEAN breaking new ground or like you mentioned ‘going beyond the conventional boundaries’. Each time I make a film, at a fundamental level, I interact with the ‘structure’ of film, with the twin coordinates of time and space, and organize my resources of sound and picture to tell a hopefully compelling story, linear or non-linear. My peculiar interaction with the ‘structure’ and the agency it provides me to wrestle with the medium of film while being cognizant of the limitations of the medium is what defines my work as a filmmaker and storyteller.

As for the world of Hindi cinema, it’s a world unto itself and I am not privy to it, not all pretty though as I understand. For me as a film entrepreneur though, putting men, women, and material together is what matters most to me. I ain’t waiting for someone like Irrfan to walk into my film to be a part of my storytelling, I got to get the job done, I got to get my story out there, star or no star, I couldn’t care less. Period. I have no illusions of making something earth-shattering that will alter the course of history, I am just a mere moviemaker at the end of the day. I am glad I don’t suffer from megalomania!

অসমীয়া biopic “ভাইমন দা”লৈ। চিনেমা খনৰ লেখক-পৰিচালক: শশাংক সমীৰ। চিনেমা খনৰ বিষয়-বস্তু মুনিন বৰুৱাৰ চিনেকৰ্ম (নাট্যকাৰ-নাট পৰিচালক মুনিন বৰুৱাক ৰূপালী গল্পটোত গুৰুত্ব দিয়া নাই), কাহিনী-ৰেখা মুনিন বৰুৱা কেন্দ্ৰিক। ৰূপালী গল্পটোৰ মূল বিন্দু স্বাভাৱিকতে মুনীন্দ্রনাথ বৰুৱা, মুনিন বৰুৱা বা ভাইমনদা। “কৈশোৰ ভাইমন”ৰ পৰা “ৰামধেনু”ৰ সফলতালৈ কাহিনী ৰেখা। “চৰিত্ৰ”টোৰ নিৰ্মাণ পৰ্ব, আয়োজনৰ বাবে পৰিচালক (আৰু অভিনেতা নিৰ্বাচক) প্ৰশংসাৰ পাত্ৰ। তেনেদৰে মূল বিন্দুৰ গতিত কাহিনীলৈ অহা “চৰিত্ৰ” নিৰ্মাণৰ আয়োজনো ইতিবাচক। (এনে আয়োজন সহজ নহয়।)
–প্ৰথমে মুনিন বৰুৱা নহয়, আন চাৰিটা চৰিত্ৰৰ কথাহে উল্লেখ কৰিম। শিৱ প্ৰসাদ ঠাকুৰ (সমূদ্ৰগুপ্ত দত্তকলৈ নিৰ্মাণ কৰিছে), পবিত্ৰ কুমাৰ ডেকা (অসীম কৃষ্ণ বৰুৱাকলৈ নিৰ্মাণ কৰিছে), জুবিন গাৰ্গ (পাৰ্থ প্ৰতীম হাজৰিকাকলৈ নিৰ্মাণ কৰিছে), মানস বৰুৱা (গীতাৰ্থ শৰ্মাকলৈ নিৰ্মাণ কৰিছে)। এই চৰিত্ৰ চাৰিটাৰ স্তৰ নাপালে বনদীপ শৰ্মাকলৈ নিৰ্মাণ কৰা মূল “চৰিত্ৰ”টো। “চৰিত্ৰ”টোৰ মাজত আমি ওচৰৰ পৰা পোৱা ভাইমনদাকক (মুনিন বৰুৱাক) অনুভৱ কৰাত দিগদাৰ পাইছোঁ। চিনেমা, কেৱল (দেশ-বিদেশৰ) চিনেমাৰ আড্ডা দি ভাল পোৱা, মানুহৰ মাজত থাকি ভালপোৱা ভাইমনদাক নাপালোঁ। আমি অনুভৱ কৰা “কোমল মন”ৰ ভাইমনদাক সংলাপ প্ৰক্ষেপণ, চেহেৰাৰ ভাষাত (“চৰিত্ৰ”টোৰ মাজত) অনুভৱ নকৰিলোঁ। নিৰ্মাণ কৰা “চৰিত্ৰ”টো আৰু আমি ওচৰৰ পৰা পোৱা ভাইমনদাৰ মাজত দূৰত্ব অনুভৱৰ বাট নাথাকিলে মুকলি মনেৰে চিনে-সুখ অনুভৱ কৰিলো হেঁতেন! (এই কথা ঠিক– এই ত্ৰুটিয়ে “ৰূপালী গল্প”টোৰ ক্ষতি কৰা নাই!)

অতীত-চাৰণৰ অপৰিপাটি প্ৰয়োগৰ পাছতো ক’ব পাৰি– কাহিনীয়ে দৰ্শকক চুইছে। সাহিত্যৰ ভাষা (‘লাফাংগা’, ‘মাল’টো খুৱাব…ৰ দৰে কেইটামান সংলাপক বাদ দি। চিনেমা খনৰ “ইতিহাসে” মনত ৰাখি এনে সংলাপ প্ৰয়োগৰ প্ৰয়োজন নাছিল। প্ৰয়োজন নাছিল– মদ খোৱাৰ প্ৰয়োজনতকৈ বেছি ছিকুৱেন্সৰ।)-কেমেৰাৰ ভাষা প্ৰয়োগ ৰূপালী সৌন্দৰ্যলৈ ৰূপান্তৰ হৈ গতি নিৰ্মাণত সহায় কৰিছে।
কিশোৰ ভাইমনক মৌজাদাৰ দেউতাকে (চৰিত্ৰটোত কৰা গুণাকৰ দেৱগোস্বামীৰ অভিনয়ে মন চুই থাকিল। দেহ-চেহেৰাৰ ভাষা, সংলাপ প্ৰক্ষেপণত “অভিনয় ক্ষমতা” স্পষ্ট।) গোলাঘাটৰ পৰা দিল্লীৰ ৰামযশ কলেজলৈ পঠিওৱা, ফৰকাটিঙৰ পৰা দিল্লীমুখী ৰে’লত উঠিবলৈ লোৱা সুপৰিকল্পিত ছিকুৱেন্সটো, “মঞ্জুলা-মুনিনৰ প্ৰেম কাহিনী”টোৰ লগতে গীতৰ চিত্ৰায়ণ আৰু প্ৰয়োগ ৰূপালী গল্পটোৰ বিশেষ অলংকাৰ বুলি ক’ব পাৰি। বিশেষকৈ
“এৰা এৰি ক্ষনিকৰে
অচিৰে তুমি মই মিলিম
দুয়ো পাৰে পৃথিৱী থৈ
ভাল পোৱাৰ ডিঙা মেলিম…” (কথা: দীগন্ত ভাৰতী, সুৰ: জুবিন গাৰ্গ, কণ্ঠ: জুবিন গাৰ্গ, অমৃতপ্ৰভা মহন্ত)
গীতটো। গীতটো চিনেমেটিক সৌন্দৰ্যৰে ভৰপূৰ। এই গীতটোৰ লগতে কাহিনী-ৰেখাৰ গতিত ব্যৱহাৰ কৰা আন কেইটা গীতো অংগলৈ ৰূপান্তৰ কৰিছে, কাহিনীৰ গতি দ্ৰুত কৰাত ব্যৱহাৰ কৰিছে।
“…ৰং ধেমালিৰ মন কাহিনী
চৌপাশে বিয়পা সুৰ বাহিনী
মৌ বৰষা হাঁহি খিনি
জয়মতী আজিও ৰয় জিলিকি…
যুগমীয়া আমাৰ জ্যেতিৰ কাৰেং….” (কথা: শশাংক সমীৰ, সুৰ: পৰাণ বৰকটকী, কণ্ঠ: ৰূপম ভূঞা) টোৰ কথা-গয়কী চুই যোৱা। গীতৰ লগতে পৰিৱেশ নিৰ্মাণত সহায় কৰা সংগীতৰ ইতিবাচক কামৰ বাবে পৰিচালকৰ লগতে স্বাভাৱিকতে প্ৰশংসা কৰিম সংগীত পৰিচালকক। সংগীত জুবিন গাৰ্গ আৰু পৰাণ বৰকটকীৰ।
–গীত ব্যৱহাৰৰ আৰু এটা বাট আছিল। গীতেৰে ৰূপালী সৌন্দৰ্য বঢ়োৱাৰ সুযোগ আছিল।
পৰিচালকে সেই বাট কিয় নললে? –চিনেমা খনৰ দৰ্শক হোৱাৰ পাছত এই প্ৰশ্নই আমাক চুই গ’ল।
–হয়, মুনিন বৰুৱাৰ চিনেমাত ব্যৱহাৰ হোৱা গীতৰ (আৰু নাটকীয়) ছিকুৱেন্স ব্যৱহাৰেৰে ৰূপালী গল্পটোৰ সৌন্দৰ্য বঢ়োৱাৰ লগতে দৰ্শকক “মুনিন বৰুৱাৰ কাম” অনুভৱৰ সুযোগ দিব পাৰিলে হেতেন! চিনেমা খনৰ বিষয়-বস্তু, মজবুট হ’ল হেতেন! স্পষ্ট হ’ল হেঁতেন।
–হয়, “ভাইমন দা” চিনেমা খনৰ বিষয়-বস্তু স্পষ্ট কৰাত ব্যৰ্থ পৰিচালক, চিত্ৰনাট্যকাৰ (আৰু গৱেষণাৰ প্ৰয়োজন আছিল)। মুনিন বৰুৱা চিনেমাৰ মানুহ আছিল, সংগীতৰ মানুহ আছিল, ভিডিঅ’ চিনেমাৰ বাবে কিয় কাম কৰিছিল– পৰিচালকে পৰিপাটিকৈ চুই গৈছে; কিন্তু “ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰৰ নাট্যকাৰ-পৰিচালক মুনিন বৰুৱা”ক গুৰুত্ব নিদিলে। গুৰুত্ব নিদিলেও চুই যোৱাৰ প্ৰয়োজন নাছিলনে? (মুনিন বৰুৱাৰ সৰহ সংখ্যক চিনেমাৰে শিপা ভ্ৰাম্যমাণ থিয়েটাৰত মঞ্চস্থ নাটক।) বিপৰীতে চিনেমা খনত অপ্ৰয়োজনীয় ছিকুৱেন্স ৰাখিছে, (হয়তো বজাৰ চিন্তাৰে। এয়া পৰিচালকৰ ইতিবাচক চিন্তা।) জুবিন গাৰ্গৰ চৰিত্ৰটোক অধিক গুৰুত্ব দিছে। জুবিন চৰিত্ৰটোৰ “hero entry”য়ে মূল বিষয়-বস্তুক গতি অৱশ্যেই দিছে; কিন্তু ক্ষতি কৰিছে। “জুবিনে” নিস্প্ৰভ কৰিছে “ভাইমনদা চৰিত্ৰটো”। তেনেদৰে ৰূপালী গল্পটোৰ প্ৰথমৰ ফালে “শিৱ প্ৰসাদ বৰঠাকুৰৰ চৰিত্ৰটো”ই নিস্প্ৰভ কৰিছে “ভাইমনদা চৰিত্ৰটো”। –এয়া চিনেমা খনৰ ইতিবাচক দিশ নহয়।
কাহিনী-ৰেখাৰ মূল বিন্দুটো শেষ বিন্দু এটালৈ নি সুখকৰ সমাপ্তিৰ বাবে মানস বৰুৱা চৰিত্ৰটো (মূল বিন্দুটোৰ পুত্ৰ) নিৰ্মাণ, প্ৰয়োগ ৰূপালী গল্পটোৰ ইতিবাচক দিশ। অবাধ্য, খঙাল পুত্ৰৰ পিতৃৰ প্ৰতি থকা ভালপোৱা সুন্দৰকৈ, কম ছিকুৱেন্সতে স্পষ্ট কৰিছে। কিন্তু এই চৰিত্ৰটোৰ সুপৰিকল্পিত নিৰ্মাণে (বিশেষকৈ acting power-এ) নিস্প্ৰভ কৰিছে মূল চৰিত্ৰটো। কাহিনী-ৰেখাৰ শেষৰ ভাগ “ভাইমনদা”ৰ হৈ নাথাকিল, “মানস বৰুৱা”ক দখল কৰালে। “নায়ক”লৈ ৰূপান্তৰ কৰিলে। দুখ-হতাশাৰ মাজত থকা পিতৃক পুত্ৰই সুখ দিলে– (ভাইমনদাৰ) জন্মস্থানৰ বহুদিন বন্ধহৈ থকা চিত্ৰলেখা চিত্ৰগৃহত “ৰামধেনু” প্ৰদৰ্শন কৰোৱাই। কাহিনী-ৰেখাত (বাস্তৱতো) দেখা যায় মুনিন বৰুৱাক সন্তুষ্ট কৰে চিনেমাৰ “স্থানীয় বজাৰ” সফলতাই। “দীনবন্ধু”লৈ ৰাষ্ট্ৰীয় বঁটা অহাৰ পাছতো সুখ অনুভৱ কৰা নাছিল চিনেমা খন “স্থানীয় বজাৰ”ত সফল নোহোৱা বাবে। “ৰামধেনু”ৰ বাণিজ্যিক সফলতাৰ পাছতো কিন্তু সুখ অনুভৱ কৰা নাই মুনিন বৰুৱাই। পৰিচালক গৰাকীৰ নিজৰ জন্মস্থানত চিনেমা খন প্ৰদৰ্শন কৰিব নোৱাৰাৰ দুখ। একমাত্ৰ চিত্ৰগৃহটো বন্ধ হৈ আছে। কেনেকৈ প্ৰদৰ্শন কৰিব! বাদুলীয়ে বাহলোৱা, কেইবা মাহৰো বিদ্যুৎৰ বিল দিব থকা চিত্ৰগৃহটোত কম সময়ত চিনেমা প্ৰদৰ্শন কৰা কামটো সহজ নাছিল। অসম্ভৱ আছিল। অসম্ভৱ কামটো সম্ভৱ কৰিছিল মানসে, পিতৃক সুখ দিবলৈ (পিতা-পুত্ৰ কেন্দ্ৰিক এখন চুই যোৱা চিনেমা! পিতা-পুত্ৰ কেন্দ্ৰিক অংশত স্পষ্টহৈ আছে শশাংক সমীৰৰ “directors powers”। মুকলি মনেৰে ক’ব পাৰি– দক্ষিণ ভাৰতীয় বা বলিউডৰ চিনে-শৈলীৰ আঁতৰত থাকি সুপৰিকল্পিত, বজাৰ-চিন্তাৰে “মৌলিক চিনেমা” দিব পৰি পৰিচালক এজন “অসমীয়া চিনেমা”ই পালে। চিনেমা লেখক-পৰিচালক মুনিন বৰুৱাই চহকী কৰা “অসমীয়া চিনেমা”ৰ বাটটোত শশাংক সমীৰৰ সবল খোজ।)।
কাহিনী-ৰেখাৰ গতিত লেখক-পৰিচালকে “অসমীয়া চিনেমা”ক ক্ষতি কৰা পাইৰেচি, চিত্ৰগৃহ (চিত্ৰগৃহ বন্ধ হৈ যোৱা, অসমতে অসমীয়া চিনেমাক চিত্ৰগৃহৰ মালিকে গুৰুত্ব নিদিয়া) সমস্যা আদি প্ৰসংগ পৰিপাটিকৈ আনিছে। কিন্তু অসমীয়া চিনেমা বা অসমীয়া চিনেমাৰ সমস্যা ৰূপালী গল্পটোৰ বিষয়-বস্তু নহয়, অংগও নহয়, অংশহে। অংগ কৰাৰ বাট আছিল, লেখক-পৰিচালক গুৰুত্ব নিদিলে। (প্ৰচাৰত কোৱাৰ দৰে চিনেমা খনলৈ “অসমীয়া চিনেমা”ৰ উত্থান-পতন অনা নাই, মুনিন বৰুৱাৰ জড়িত থকা চিনেমাৰহে উত্থান-পতনৰ কথা আছে।)
চৰিত্ৰ নিৰ্মাণ (শব্দযন্ত্ৰী সতীশ চৌহান,মঞ্জুলা বৰুৱাকে ধৰি কেইটামাণ চৰিত্ৰ নিৰ্মাণত সাজসজ্জা-ৰূপসজ্জা ত্ৰুটি আছে যদিও), সংগীতৰ পাছতে প্ৰশংসা কৰিব পৰা, ইতিবাচক দিশ সাজ-সজ্জা। বিষয়-বস্তু, কাহিনীৰ ইতিহাস মনত ৰাখিছে সাজ-সজ্জাৰ দায়িত্বত থকা গৰীমা শইকীয়া গাৰ্গে। ইতিবাচক দিশ– অমৃত প্ৰীতম আৰু দেৱজিৎ চাংমাইৰ ছাউণ্ড ডিজাইনা, ভাঞ্চিনাথন মুৰুগেচনৰ চিনেমাট’গ্ৰাফী।

New Assamese film Casetu Nagen, directed by Dhanjit Das, is continuing its second week run at the box office in the cinema halls of Assam. Released on May 11, 2025, the film starts off strong with a very interesting premise set in the remote village of Kachubari. The film builds suspense around a mysterious figure called Nagen and delivers a fairly enjoyable first half. The film employs Tapan Das a narrator who introduces the villages and the quirky individuals living in it. They are all greedy people who have been scammed under a network marketing scheme. When an outsider arrives in this remote village, seeking a mysterious Nagen with an equally mysterious bag and money to give him, every villager suddenly wants to be Nagen.

Casetu Nagen in essentially a rural comedy and the performances by Siddhartha Mukherjee, Pranami Bora, Himanshu Prasad Das, Atanu Mahanta, Anamika Sarania and others goes well with the feel and demands of the film. But special mention for Amrita Gogoi, who finally breaks away from her recent string of unimpressive roles in the Chandra Mudoi universe. Veteran actor Atul Pachani also gets a good role in the film as his recent choice of films are not very impressive. There’s also a clever layer of political allegory at play in Casetu Nagen—the village represents an electorate and the scammers are exploitative systems, and Nagen stands as a metaphor for greed. The peppy title track by Kumar Bhabesh and Kool-d is also catchy which works in favour of the film.

However, the film stumbles in its second half. It reveals its central mystery, of who Nagen is, too soon, almost immediately after the interval. As a result, it kills the tension and making the rest of the plot feel predictable. Also Casetu Nagen has too many similarities with Priyadarshan’s Malamaal Weekly—from its themes to its central characters. A rural community driven by greed, misunderstandings, and exaggerated character traits, both the films use a mysterious event (a lottery in Malamaal Weekly, and a mysterious man with money to give in Casetu Nagen) as a springboard for chaos. There’s a cruel landlord in Casetu Nagen whereas it’s a landlady in Malamaal Weekly who suppress the villagers. And in Malamaal Weekly too there’s a character that makes a living by selling cow milk mixed with water. So, the similarities are hard to miss.

But unlike its apparent inspiration in Malamaal Weekly, Casetu Nagen fails to develop meaningful subplots. Some stories within the main story of the film could have benefited the film in making the second half more interesting. There are a few strands in this regard – a pair of thieves, a love story, etc but they are not put into use as it should have been. And they disappear very quickly without any resolution which is why the story doesn’t come together well as a whole. Towards the end, the film becomes too loud (a lot of beating and screaming) that it almost gets translated to crass cacophony. The film also fumbles basic continuity by assigning an actor an age that clearly doesn’t match his appearance—making it hard to take the passage of time in the plot seriously. How can the son of my friend be the same age as me?

Moreover, the village feels more like a set than a lived-in space because it is almost empty and it’s the same people everywhere. Casetu Nagen is a technically sound film with a very enjoyable first half but it falters in its execution towards the climax. It reveals its own mystery instead of letting the characters work through it and find the answers. And this is why even if you are a fan of rural comedies; the second half may leave you wanting for more. And this has to said again that Assamese filmmakers are in dire need of some proofreading for the English subtitles of their films. It is a consistent error in all the recently released films and Casetu Nagen is no exception.

The film clearly warns the audiences against falling for the lure of network marketing schemes, portraying them as scams that can lead to severe financial loss. It uses two characters who explicitly educate the villagers about the dangers of greed—this works as a Public Service Announcement but also feels like the film is giving out its own intentions to the audiences. Nowadays, audiences are smart enough to understand such messages without them being explicitly stated on screen, aren’t they?

In its second week, Casetu Nagen receives significant competition from the new release, Sasanka Samir’s Bhaimon Da which is taking the box office by storm. With Roopak Gogoi’s Rudra coming up in less than two weeks, Casetu Nagen should soon make its way for an OTT release.

“কলাজ”। চিনেমা খনৰ লেখক-পৰিচালক: অমৰদীপ গগৈ। বিষয়-বস্তু, কাহিনী নিৰ্মাণ কৰিছে সুমিত্ৰা হাজৰিকাৰ কাহিনীৰ আধাৰত।
কলাজ– বিংশ শতাব্দীৰ আৰম্ভণিতে জৰ্জ ব্ৰাক, পাবলো পিকাচোই আৰম্ভ কৰিছিল শিল্পৰ এই শৈলী। “কাগজ” প্ৰয়োগৰ, “কাপোৰ” প্ৰয়োগৰ পৰা “ৰীল” প্ৰয়োগলৈ আগবাঢ়িছিল এই কলা। প্ৰয়োগৰ অৰ্থ একেটাই– ভিন্ন ৰং, টুকুৰাৰে নতুন “বিষয়” নিৰ্মাণ। “কলাজ”ৰ পৰিচালকেও ভিন্ন “সময়”ৰ ঘটনা-দুৰ্ঘটনাৰ শ্বট, ছিকুৱেন্সেৰে ৰূপালী গল্পটো নিৰ্মাণ কৰিছে, কেমেৰাৰ ভাষাক গুৰুত্ব দি মেদহীন সাহিত্যৰ ভাষাৰে। চিনেমা বিশেষ বা নিৰ্দিষ্ট চৰিত্ৰ বিন্দু নাই। বিশেষ ৰাজনৈতিক আদৰ্শ বা চিন্তাক মূল বিন্দু বুলি ক’ব পাৰি। আৰু মূল বিন্দুৰ সৰল ৰৈখিক গতিত পৰিচালকে-চিত্ৰনাট্যকাৰে পৰিপাটিকৈ বৈকুণ্ঠ, আইমনি, ৰূপালী, জানকী, অসীম, অপৰাজিতা আদি চৰিত্ৰ গুঠিছে। কম ফুটেজত বিন্যাস কৰিছে, কাহিনীৰ গতিত যতি নপৰাকৈ চৰিত্ৰ বিন্যাস কৰিছে সাহিত্যৰ ভাষাৰে।
চিনেমা খনৰ বিষয়-বস্তুৰ সীমা নাই, “খণ্ডিত চিত্ৰ” অসমৰ, ৭০-৮০ দশকৰ। কাহিনীৰ গতিত আনিছে বহু সংখ্যক যুৱক-যুৱতীয়ে নক্সাল আন্দোলনত যোগদান কৰাৰ কথা, সেই সময়ত অসমত চলা আৰক্ষীৰ দমনমূলক অভিযানৰ কথা। ইয়াৰ পৰৱৰ্তী সময়ৰ বিদেশী খেদা অসম আন্দোলন, সেই সময়তে জন্ম হোৱা আলফাৰো কথা কাহিনীৰ গতিত পৰিচালকে পৰ্দালৈ আনিছে। পৰিচাল-লেখকে সেই সময়ত বিশেষ ৰাজনৈতিক আদৰ্শ বা চিন্তাক বিশ্বাস কৰি কাম কৰি থকা লোকে অত্যাচাৰৰ বলি হোৱা কথাটোত মন দিছে। পৰিপাটিকৈ স্পষ্ট কৰিছে এই আদৰ্শ বা চিন্তাৰে বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভাই কাম কৰিছিল। স্পষ্ট কৰিছে বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভাৰ প্ৰসংগ, বিষ্ণু প্ৰসাদ ৰাভাৰ গীত আৰু সংলাপ (অবিনাশ: বিষ্ণু ৰাভাক আমি আজি স্মৰণ কৰিলোঁ কিয়? কাৰণ তেওঁ আমাৰ হৈ মাত মাতিছিল। সাধাৰণজনৰ প্ৰাপ্যৰ কথা কৈছিল। তাৰ বাবে তেওঁ সংগ্রাম কৰিছিল। তেওঁ কেবল গীত মাতেই ৰচনা কৰা নাছিল, অসমৰ সংস্কৃতিক খান্দি উলিয়াইছিল। ইংৰাজে দিয়া স্বাধীনতাক মিছা স্বাধীনতা আখ্যা দিছিল। ফলত তেওঁ স্বাধীন দেশৰ চৰকাৰৰ ৰোষত পৰিছিল। গ্ৰেপ্তাৰ কৰি, শিকলিৰে বান্ধি, ৰাস্তাৰে খোজকঢ়াই নিছিল। তথাপি বিচলিত হোৱা নাছিল। আমি তেখেতৰ গীত মাত চৰ্চা কৰিলেই নহব, ৰাভা দেবৰ আধৰুৱা সংগ্রামকো আগুৱাই নিব লাগিব।
অপৰাজিতা: ৰাভাদেৱ ইমান ডাঙৰ মানুহ আছিল, তথাপি সফল নহল..

অবিনাশ: সফলতা বিফলতা আপেক্ষিক। কিন্তু তেওঁ এটা ৰাস্তা দেখুৱাই থৈ গল।) ব্যৱহাৰ কৰা কেইটা মান ছিকুৱেন্সেৰে। স্পষ্ট কৰাত লেখক-পৰিচালক সফল।
ৰূপালী গল্পটোৰ কাহিনী ৰেখা শেষ হৈছে বিশেষ ৰাজনৈতিক আদৰ্শ বা চিন্তাক বিশ্বাস কৰি, ঘৰ-বাৰি এৰা সংগ্ৰামীৰ আশা-নিৰাশা (বৈকুণ্ঠ: শেষত আমি বিফল হ’লো…/ অবিনাশ: সেয়া সময়ে বিছাৰ কৰিব…) আৰু এগৰাকী সংগ্ৰামী ঘৰলৈ উভতি অহাত। ঘৰলৈ উভতি আহি নিজৰ পথাৰ পোৱা বৈকুণ্ঠক ককায়েক অসীমে কয়– “…চৰকাৰী খাতাত প্ৰকৃত কৃষকৰ নামবোৰ উঠিল নে?… আমাৰ মাটিবোৰ চাগে পাহৰিলি–, ক’ত ক’ত আছে! ব’ল চাই ল’বি!” এই কেইটা সাহিত্যৰ ভাষাই “সংগ্ৰাম-সংগ্ৰামী”ৰ এটা নেতিবাচক দিশ স্পষ্ট কৰে। এই নেতিবাচক দিশটোৰে পৰিচালক-লেখকে ৰূপালী গল্পটোক আৰু বাস্তৱৰ ওচৰ চপাই।
অবিনাশ হতৰ সংগ্ৰাম? মাত্ৰ এটা সংলাপত স্পষ্ট কৰিছে।(অবিনাশ: আমি সন্ত্ৰাসবাদী নহয়, গুণ্ডাও নহয়। আমি খাটি খোৱা মানুহৰ হৈহে কাম কৰি আছোঁ।…) সংলাপ সৌন্দৰ্যৰ আন এটা উদাহৰণ: স্বাৰ্থ শেষ হ’লেই মানুহবোৰ শত্ৰু হৈ পৰে। (চৰিত্ৰ উমাকান্তৰ ওঁঠত) এনে সংলাপ সৌন্দৰ্য চিনেমা খনত ভালেমান ব্যৱহাৰ কৰিছে (দিবাকৰ: বান্ধৈ, মানুহৰ দেখোন সমস্যাৰ শেষ নাইকিয়া। প্রতিটো খোজতে কেবল মাত্র সমস্যা…/ লক্ষ্মী: মানুহৰ সমস্যাৰ গুৰি এটা। মনতো… নিজৰ বুলি ভবাসকলৰ ভাল বেয়াবোৰ মনত কঢ়িয়াই লৈ ফুৰাটোৱে সকলো সমস্যাৰ গুৰি। বুজিলি../ দিবাকৰ: বুজি নো কি কৰিম?…লক্ষ্মী: বান্ধৈ, তই চোন ৰজাঘৰীয়া দৰে কথা কৈছ !!…/ দিবাকৰ: ইয়াত আকৌ ৰজাঘৰীয়া কথা কৰ পৰা আহিল!!…/ লক্ষ্মী: ৰজাঘৰীয়াই কেতিয়াবা দ্বায়িত্ব লোৱা দেখিছ? নুবুজাৰ ভাও দি সকলো কথা প্রজালৈ এৰে। কিন্তু ধন সোণ কোৰোণাৰে চপায়।…/দিবাকৰ:ৰজাৰ ধন সোণ নহয় আমাৰ হব নে!…
লক্ষ্মী: এবাৰ মুখা পিন্ধিলে জীৱনলৈ থাকি যায় অ’…/
দিবাকৰ: ভগবন্তই জন্মতে দিয়া খনেই ভাল অ’ বান্ধৈ!
বৈকুণ্ঠ: সেইখনেৰে মানুহক ঠগিব নোৱাৰি, বুজিছ…/ লক্ষ্মী: মানে ৰংকন দেখিলে ৰাইজে গম পাই আমি সংস্কৃতি কৰা মানুহ…/ দিবাকৰ: সেইকাৰণে আচল মুখখন গম নাপায়…।
লক্ষ্মী: পাতবোৰৰ (চিহ গছৰ) গোন্ধ লৈছো। উমান লৈছো, কাৰ কিমান ঘাম আৰু তেজ সোমাই আছে।)। কেৱল সৌন্দৰ্য বুলিলে ভুল হ’ব, প্ৰতিটো সংলাপ সৌন্দৰ্যই ৰূপালী গল্পটোক গতি দিছে, পৰিবেশ নিৰ্মাণ কৰিছে বা ইতিহাস-ভূগোল স্পষ্ট কৰিছে।
“সংগ্ৰাম”ৰ লগতে গতিত ৰূপালী গল্পটোৱে চুই গৈছে ঘৰ-সমাজৰ সমস্যা, চাহ বাগানৰ শিক্ষাৰ সমস্যাৰ লগতে “প্ৰেম সমস্যা”ক। এটা “সম্পূৰ্ণ প্ৰেমৰ গল্প” (ৰূপালী-বৈকুণ্ঠৰ প্ৰেম। সংগ্ৰামৰ বাবে ৰূপালীৰ পৰা আঁতৰি গৈছে, ৰুপালী দিয়া গামোচা খন এৰা নাই।) পৰ্দালৈ আনিছে কম ফুটেজত, কেমেৰাৰ ভাষাক গুৰুত্ব দি, কেইটামান সংলাপ ব্যৱহাৰ কৰি। এই প্ৰেমৰ গল্পটোত স্পষ্ট– অমৰদীপ নামৰ হিচাপী পৰিচালক গৰাকীক।
হিচাপী পৰিচালকৰ আন এটা উদাহৰণ বীৰেণক পুলিছে ধৰি নিছে। পত্নী জানকীয়ে হাতত দা এখন লৈ দৌৰাৰদৰে গৈ আছে। সন্তান সম্ভৱা জানকীৰ শৰীৰ পৰা, ভৰিৰ ওপৰৰ পৰা তেজ বৈ আহিছে। কেমেৰা পেন কৰে জানকীৰ খোজত। খোজত তেজৰ দাগ। … থানাৰ চৌহদত পৰি যায় অস্থিৰ, দুৰ্বল জানকী। দুভৰিৰ মাজেৰে বৈ আহে তেজৰ সোঁত।
চিনেমা খনৰ বিশেষ অলংকাৰ সংগীত। থলুৱা সংগীত। থলুৱা গীত (পদ, ভাওনাৰ বিলাপ…), আৱহ সংগীতত থলুৱা সুৰ, বাদ্যৰ প্ৰয়োগেৰে সংগীতক ৰূপালী সৌন্দৰ্যলৈ ৰূপান্তৰ কৰিছে সংগীত পৰিচালক ড°সৌৰভ মহন্তই। বিষয়-বস্তু কেন্দ্ৰিক কাহিনীৰ গতিত আৰু পৰিবেশ নিৰ্মাণত ব্যৱহাৰ কৰা সংগীতৰ সফল প্ৰয়োগৰ কথা মনত ৰাখি ক’ব পাৰি “বহু সময়”ত অলংকাৰৰ পৰা কাহিনীৰ অংগলৈ ৰূপান্তৰ হৈছে। –পৰিচালকে দুটা চৰিত্ৰ (দিবাকৰ,লক্ষ্মী) নিৰ্মাণ কৰি সংগীত পৰিচালকক সংগীত প্ৰয়োগৰ “ফুটেজ” বঢ়াই দিছে। সংগীতৰ বিপৰীতে এই চৰিত্ৰ দুটা কিন্তু “বহু সময়”ত বিষয়-বস্তু, কাহিনীৰ অংগলৈ ৰূপান্তৰ কৰাত পৰিচালকক মুকলি মনেৰে প্ৰশংসা কৰিব নোৱাৰিম। –সংগীতৰ লগতে এই চৰিত্ৰ দুটাক কেন্দ্ৰ কৰি (ফ্ৰেমত লৈ) চিনেমেটিক সৌন্দৰ্য নিৰ্মাণৰ সুযোগ দিছে চিত্ৰগ্ৰহণকাৰী নাহিদ আহমেদক।
আহিছোঁ অভিনয় প্ৰসংগলৈ। পৰিচালকে চৰিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰিছে কুল কুলদীপ, ৰাজীব কলিতা, দীপজ্যোতি কাকতি, মেঘালী কলিতা, দীপক তাঁতী , অপু অপূৰ্ব বৰ্মন, ৰাজু ৰয়, অন্তৰা জি জি চৌধুৰী, বিদ্যা ভাৰতী, কৃষ্ণা কল্যাণী, কাব্যশ্ৰী হাজৰিকা, লক্ষ্যজিত বৰুৱা, বিশ্বজিৎ বৰা, মহেন্দ্ৰ দাস, তুলিকা ৰাজখোৱা, অভয় দিচাং, প্ৰাণজিত, বিনোদ লাল দাস আদিক লৈ। চিনেমেটিক অভিনয়। চিনে সৌন্দৰ্যলৈ ৰূপান্তৰ হ’ব পৰা চৰিত্ৰৰ সুযোগ নাছিল ৰূপালী গল্পটোত।
শেষত: চিনেমা খন ত্ৰুটি মুক্ত আছিল নে? আমাৰ উত্তৰ হ’ব এনেধৰণৰ– “চিনেকলাৰ বাবে চিনেমা” চিন্তাৰে নিৰ্মাণ হোৱা “কলাজ”ৰ স্তৰৰ চিনেকৰ্মৰ ইতিবাচক চৰ্চাৰ প্ৰয়োজন, আজিৰ তাৰিখত, অসমীয়া চিনেমাৰ উত্তৰণৰ স্বাৰ্থত।

‘Prastawana – The Preamble’ is a forthcoming Assamese film that takes its inspiration from the well-known literary work ‘Yatra’ written by the esteemed Dilip Borah, known for his acclaimed novels, short stories, essays and columns. Borah’s fervent storytelling and engaging narratives have enthralled readers from many backgrounds, garnering him extensive acclaim and respect, as well as a loyal following throughout time.

‘Prastawana – The Preamble’ attempts to illustrate how India’s prevailing social and political circumstances influence students’ entrapment within the nation’s intricate political framework. It strives to provide an honest and straightforward portrayal of the harmful impacts of political influences on the educational system, highlighting the underlying atrocities that emerge as a result.

The film functions as a pertinent call to action for contemporary youth, highlighting the essential necessity of vigilance in safeguarding democratic principles. Additionally, it aims to educate this demographic about the fundamental principles of justice, equality, freedom, and brotherhood, which constitute the foundational pillars of our Constitution and have established our status as the largest democracy globally.

‘Prastawana – The Preamble’ is co-directed by Dilip Borah and Manik Roy, with Borah also serving as the producer. A much recognised figure in Assam’s amateur theatre community, Manik Roy founded the Guwahati Shishu Natya Vidyalay in 1998 and has directed many acclaimed and lauded productions for festivals at both state and national levels. ‘Yatra’s intricate narrative and well-developed characters served as a solid foundation for the filmmakers to build upon and create a compelling cinematic experience. The film is anticipated to provide viewers with an engaging cinematic experience that remains faithful to the essence of the original material. The story and screenplay for the movie were written by Dilip Borah himself.

Cinematographed by Bitul Das, the film’s assistant directors are Raj Saikia and Bhaskar Dutta. Renowned film editor A. Sreekar Prasad edited the movie. Arnab Bora serves as the film’s sound designer, while Gulok Saha handles the art direction and Sumon Phukan oversees the costumes. Uttam Deka is the film’s production controller. Two songs in the film were crafted by Satya Ranjan Bhuyan and Hiteswar Ray, who are also responsible for the arrangement and composition of the music. The film stars the versatile actor Tapan Das in the leading role. Paarvee Baruah, Hillol Kumar Pathak, Debajit Mazumdar, Aswini Kumar Bhuyan, Abatosh Bhuyan, Kaushik Nath, RK, Simanta Raj Sarma Kondoli, and Antara GG Choudhury are among the other actors who portray various roles. The recently censored film will further contribute to the ongoing discourse surrounding the intersection of literature and cinema in contemporary culture.

অসমীয়া সংগীতৰ বৰ্ণিল ক্ষেত্ৰখনত শেহতীয়াভাৱে সংযোজন ঘটা এটি মনপৰশা অসমীয়া আধুনিক গীত “ফাগুন বলিছে”ৰ দৃশ্য-শ্ৰাব্য সংস্কৰণ মুকলি কৰা হয় যোৱা ১৩ মে’ত গুৱাহাটীস্থিত লহৰ ডিজিটেল ষ্টুডিঅ’ত অনুষ্ঠিত হোৱা এখনি অনাড়ম্বৰপূৰ্ণ অনুষ্ঠানত৷ উন্মোচনী অনু্ঠানত উপস্থিত থাকে সংগীত পৰিচালক মানস হাজৰিকা, গায়ক চাজু, সম্পাদক আৰু গীতিটিৰ ভিডিঅ’ পৰিচালক তিৰাপ সীমান্ত মেধি, গায়িকা সুৰভী সোনমনি, সাংস্কৃতিক কৰ্মী মৃদুল হাজৰিকা আদি।

ইউটিউব’ত মুক্তিৰ পিছতেই দৰ্শকৰ আশাপ্ৰদ সঁহাৰি লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হোৱা “এটি এটি কথা”ৰ পিছত এই বেলি গহপুৰৰ প্ৰতিভা সম্পন্ন কণ্ঠশিল্পী সুৰভী সোনমনি হাজৰিকাই “ফাগুন বলিছে” নামৰ নতুন ৰোমান্টিক গীতটিত কণ্ঠ নিগৰাইছে প্ৰতিভাশালী কণ্ঠশিল্পী ৰূপম ভূঞাৰ সৈতে। ৰূপম ভূঞা অসমীয়া সংগীত ক্ষেত্ৰখনৰ এটা জনপ্ৰিয় নাম।

ফাগুনক লৈ আজিকোপতি সৃষ্টি হৈছে বহু গীতৰ। ফাগুন মানেই যেন আকাশে-বতাহে সৰাপাতৰ মৃদু গুঞ্জন। ফাগুনৰ বতাহজাকেই অশান্ত৷ সেইজাক বতাহেই লৈ আহে প্ৰেমময় বাৰ্তা। পলাশৰ ৰঙেৰে উপচি পৰে এই অভিমানী ভালপোৱাবোৰ।

ফাগুন বুলিলেই যে হৃদয়বোৰত অহৰহ বাজে প্ৰেমৰ গান, নাচি উঠে মন, চঞ্চল হৈ পৰে হৃদয়। ঠিক এনে এক শ্বাশ্বত প্ৰেমৰ অনুভূতিয়েই গীতটিত প্ৰকাশ কৰিবলৈ বিচৰা হৈছে।

প্ৰিয়জনৰ সৈতে ভগাই লোৱা এটা আবেলিত শুনিবলৈ গীতটিক মুকলি কৰি দিয়া হৈছে এছ এছ প্ৰডাকচনৰ দ্বাৰা ইউটিউব চেনেলত। হিয়া জুৰ পেলোৱা নতুন উপস্থাপনা শৈলীৰ আবেদনময়ী “ফাগুন বলিছে” গীতটি কথা আৰু সুৰেৰে সজাইছে সুৰভী সোনমনিয়ে। কণ্ঠশিল্পী হোৱাৰ সামান্তৰালকৈ গীতিকাৰ আৰু সুৰকাৰ হিচাপেও সুৰভী সোনমনি সু-পৰিচিত। গীতটিত ৰূপম ভূঞা আৰু সুৰভী সোনমনিৰ গায়কীয়ে ইজনে সিজনক নিখুঁতভাৱে পৰিপূৰক কৰি তুলিবলৈ সক্ষম হৈছে৷ সাৱলীল শব্দৰে ভৰা গীতটিৰ অনুভূতি আৰু প্ৰকাশক জনপ্ৰিয় সংগীত পৰিচালক পলাশ গগৈৰ সাৱলীল সংগীত পৰিচালনাই অধিক শ্ৰুতিমধুৰ কৰি তুলিছে। গীতটিৰ ভিডিঅ’ পৰিচালনা আৰু সম্পাদনা কৰিছে তিৰাপ সীমান্ত মেধিয়ে। ভিডিঅ’ৰ দৃশ্যগ্ৰহণ কৰিছে অম্লান জ্যোতি ৰাজখোৱাই। আনহাতে, গীতটিত সুন্দৰ অভিনয়ৰ সৈতে আৰু অধিক সুন্দৰ কৰি তুলিছে অমিত কুমাৰ বৰা আৰু প্ৰীয়ম পল্লবীয়ে। গীতটিৰ মিক্সিং আৰু মাষ্টাৰিং’ৰ কাম কৰে মানশ হাজৰিকা (ষ্টুডিঅ’ লহৰ) আৰু পিংকু দাসে (@Red AV Studio)।

The audio-visual presentation of the most recent contribution to the evolving domain of Assamese music, titled ‘Fagun Bolise,’ was officially launched on Tuesday, May 13. The Guwahati-based studio Lahar Digital hosted the music video releasing event. The inauguration was graced by the presence of noted music director Manash Hazarika, singer Saju, the editor and video director of the composition Tiraap Simanta Medhi, singer Surabhi Sonmoni, cultural activist Mridul Hazarika, among other guests. Following the considerable acclaim received shortly after the debut of the composition “Eti Eti Kotha” on YouTube, Surabhi Sonmoni Hazarika has unveiled a captivating romantic piece entitled “Fagun Bolise”, showcasing her collaboration with the popular vocalist Rupam Bhuyan.

Numerous musical pieces have been created that are inspired by the month of Fagun, known for its association with the blossoming of the natural world. Fagun resembles a gentle murmur of rustling leaves in the air and wind. The breeze of Fagun exhibits a certain restlessness. It is this very breeze that conveys messages of love. These profound affections are vividly expressed through the vibrant hues of Palash flowers. The discussion of the spring season frequently conjures themes of love, stimulating cognitive engagement and inducing a sense of restlessness in the heart.  The musical composition “Fagun Bolise” seeks to convey a deep and everlasting love that is genuine and heartfelt. The song delves into the beauty and power of a love that stands the test of time and remains steadfast through any challenge.

The song, characterised by its innovative and captivating presentation style, has been composed and written by Surabhi Sonmoni. In addition to her role as a vocalist, Surabhi Sonmoni is also recognised for her contributions as a lyricist and composer. In the composition, vocalists Rupam Bhuyan and Surabhi Sonmoni exhibit a notable proficiency in harmonising and augmenting each other’s performances. The song’s emotive quality, reinforced by its beautiful lyrics, is further enhanced by the seamless musical direction of renowned music director Palash Surya Gogoi. Tiraap Simanta Medhi directed and edited the song’s video. The song is videographed by Amlan Jyoti Rajkhowa. On the other hand, the performances of Amit Kumar Borah and Priyam Pallabee have significantly enhanced the aesthetic quality of the song. The mixing and mastering processes were executed by Manash Hazarika of studio Lahar Digital and Pinku Das of @Red AV Studio. The song has been officially released by SS Production on its YouTube channel.

The darling Sharvari, the chameleon of Bollywood, has done it again! Her sizzling hot performances and captivating on-screen presence have left us all breathless, and now, she’s confirmed to join the much-anticipated Don 3, alongside Ranveer Singh. But before we dive into the juiciest part of the scoop, let’s take a step back and appreciate the whirlwind journey this talented actress has been on.

Last year, Sharvari’s breakout role in Munjya sent shockwaves through the industry, and her scorching hot avatar in the song “Taras” left the nation in a frenzy. But it was her turn as a sultry seductress in the controversial OTT film, Maharaj, that truly cemented her status as a force to be reckoned with. And if that wasn’t enough, she wowed us all once more with her high-octane action sequences in Vedaa. The trifecta of films catapulted her to the headlines, and we couldn’t get enough of this rising star.

Fast-forward to 2025, and Sharvari is gearing up to don a new avatar in her solo release, Alpha, co-starring Alia Bhatt and Bobby Deol. But what’s even more exciting is that she’s being cautious with her upcoming projects, handpicking roles that’ll keep us hooked. And, rumor has it, she’s already signed on the dotted line for Don 3, one of the most anticipated films of 2026.

So, what’s the lowdown on Don 3? According to insiders, Sharvari edged out another actress in the running for the role, and Excel Entertainment is ecstatic to have her on board. The talented actress is reportedly thrilled to be a part of this massive franchise, which promises to be a thrilling ride. And, with this latest addition, Sharvari now boasts an impressive trio of successful film franchises under her belt – Munjya, part of the Maddock Horror Comedy Cinematic Universe, Alpha, part of the YRF Spy Universe, and, of course, Don 3, a beloved series that’s won hearts worldwide.

But what’s truly fascinating is Sharvari’s strategic approach to her career. A source close to the actress revealed that she’s carefully curating her scripts, choosing projects that will excite and challenge her audience. And, rumor has it, she’s also signed on with Imtiaz Ali’s next project, a hint that she’s eager to dabble in different genres.

As for Don 3’s production timeline, the team plans to commence shooting by the end of 2025, after Sharvari wraps up promotions for Alpha. Ranveer Singh, who co-stars in the film, will reportedly be done with his commitments for Aditya Dhar’s action thriller by then. But will she be able to resist the charms of Vikrant Massey, who’ll be playing the antagonist? Ah, darling, we’ll just have to wait and see!

And there you have it, folks – the Sharvari juggernaut keeps churning out hits, and we can’t get enough. From Munjya’s sizzling romance to Alpha’s high-stakes espionage, and now, Don 3’s action-packed thrills, this actress is truly on a roll. But what’s next? Only time will tell, but one thing’s for certain – with Sharvari, the excitement is always just around the corner!

“গোলাই চোৰ” চিনেমা খনৰ নাম।
লেখক-পৰিচালকৰ চিনে-চিন্তাই আমাক আকৰ্ষণ কৰিলে।
প্ৰথম কথা– “গোলাই চোৰ” অসমীয়া ভাষাৰ “বলিউডী, তামিল-তেলেগু” চিনেমা নহয়, অসমীয়া চিনেমা। চোৰৰ কাহিনী, “চুৰি কলা”ৰ ৰূপালী গল্প। “চুৰি কলা” আৰু কলা বিদ্যাৰে নিৰ্মাণ কৰিছে ৰূপালী গল্পটোৰ এটা বিন্দু, ৰেখালৈ ৰূপান্তৰ কৰি শেষ বিন্দুত শেষ কৰিছে গল্পটো। বিন্দুটোৰ নাম– গোলাপী। হিমাংশু গগৈক লৈ নিৰ্মাণ কৰা এই চৰিত্ৰটো চিনেমা খনৰ প্ৰধান সৌন্দৰ্য। কাহিনীৰ গতিত চোৰক শিক্ষা দিয়া বিদ্যালয় (টোল) নিৰ্মাণ হয়, এক গোট হোৱা বিশেষ চুৰি বিদ্যাত পকৈত চোৰ কেইজন মানক “চুৰি কলা”ৰ শিক্ষা দিয়ে এজন গভাইত চোৰে। চোৰৰ মাজত এজন ডকাইতো থাকে। –এই “বিদ্যালয়”ৰে এজন ছাত্ৰ গোলাপী। চুৰি-চিন্তাত পাকৈত গোলাপী ভাল কলাকাৰো।

ভাওনাত অভিনয় কৰে। কাহিনীৰ শেষ বিন্দুত– “চোৰ বনাম কলা” সংঘাট নিৰ্মাণ কৰে, “চোৰ”ক “নায়ক” নিৰ্মাণৰ চেষ্টা কৰে। খলনায়ক ৰূপালী গল্পটোৰ পুলিচ বিষয়া এগৰাকী (চৰিত্ৰটো নিৰ্মাণ কৰিছে কেনী বসুমতাৰীক লৈ। চোৰে চুৰ কৰিছে। প্ৰমাণ নাই বাবেই পুলিছ বিষয়া গৰাকী খননায়ক! আমি এনেদৰেই বুজিছো। এনে দৰে ভৱাৰো বাট আছে–, গোলাপী চৰিত্ৰটো anti hero -ৰ!)।
পৰিচালকে “চোৰ”ক নায়ক নিৰ্মাণৰ চেষ্টা কৰিছে এনেধৰণৰ সংলাপ বৱহাৰ কৰি (হিমাংশু প্ৰসাদ দাসক লৈ নিৰ্মাণ কৰা ডকাইত চৰিত্ৰটোৰ মুখত)– “চোৰৰ ঘৰতহে চুৰ কৰে গোলাই চোৰে। জোলোৱা কিমান ডাঙৰ, সেইটো চাই গোলাই চোৰে চোৰ নকৰে। জোলোৱাৰ মালিক কোন, সেইটো চাইহে তেওঁ চলাই চাফাই অভিযান।…”

উল্লেখ কৰা চৰিত্ৰ দুটাৰ লগতে প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰে নিৰ্মাণ কৰ্ম পৰিপাটি। বিন্যাস, সংলপ প্ৰয়োগ, অভিনয়, কাহিনীৰ গতিত চৰিত্ৰ গুঠা– প্ৰতিটো দিশ।
কাহিনী আৰম্ভ হয় দিগা চোৰৰ পৰা। ব্ৰিটিছ ট্ৰেজাৰিত সোমাই চৌৰ্য্যকলাৰ ঊৎকৃষ্টতম প্ৰদৰ্শন কৰা, কৰি পুৰস্কাৰ পোৱা দিগা চোৰৰ পৰা। ইংৰাজ পুলিছ বিষয়াৰ মুখত সংলাপ– “দিগা চোৰ, ইউ আৰ অ লিজেণ্ড!” দিগা কিন্তু ৰূপালী গল্পটোৰ মূল বিন্দু নহয়, ইতিমধ্যে উল্লেখ কৰি অহা গোলাপীহে।
ৰূপালী গল্পটো চোৰৰ চুৰি বিদ্যাতে শেষ নহয়! অসমৰ লোক সংগীত, মুখা শিল্প, ভাওনা পৰিপাটিকৈ ব্যৱহাৰ কৰিছে কাহিনীৰ গতিত। “চোৰ গোলাপী”ৰ বিপৰীতে “শিল্পী গোলাপী” নিৰ্মাণ কৰিছে, গোলাপীৰ প্ৰেম কাহিনী নিৰ্মাণ কৰিছে– এই নিৰ্মাণ পৰ্বও পৰিপাটি, মসৃণ। কিন্তু মসৃণ নহয়, কাহিনীৰ গতি। আমাৰ ধাৰণাত–এনিমেচন প্ৰয়োগৰ ছিকুৱেন্স কেইটা কাহিনীৰ গতিত “সমস্যা” হৈছে। মন্থৰ গতিৰ (সাহিত্যৰ ভাষাৰে “গল্প”ক গতি দিবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও) চিনেমা খনৰ গতি আৰু মন্থৰ কৰিছে। আৰু এটা নেতিবাচক দিশ– চিনেমা খনৰ লেখকে “গল্প” নিৰ্বাচন আৰু নিৰ্মাণত আৰু পৰিশ্ৰম কৰিব লাগিছিল।

–চিনেমা খনৰ সৌন্দৰ্য বঢ়োৱা আৰু দুটা দিশ হ’ল পৰিবেশ নিৰ্মাণ আৰু সংগীত প্ৰয়োগ। ১৯৪৫ চনৰ পৰা ১৯৮৩ লৈ কাহিনীৰ গতি। স্বাধীনোত্তৰ অসমখনৰ গাওঁ খনৰ পৰিবেশ, জীৱনশৈলীক কেমেৰাৰৰ ভাষাৰে, সাহিত্যৰ ভাষাৰে পৰিচালক পৰ্দালৈ আনিছে। এই ইতিবাচক চিনে কৰ্মৰ বাবে পৰিচালকৰ লগতে স্বাভাৱিকতে প্ৰশংসা কৰিম চিত্ৰগ্ৰহণকাৰী আৰু কলা নিৰ্দেশকক। অমৃত প্ৰীতমৰ চাউণ্ড ডিজাইন ৰূপালী গল্পটোৰ আন এক সৌন্দৰ্য।