The darling Sharvari, the chameleon of Bollywood, has done it again! Her sizzling hot performances and captivating on-screen presence have left us all breathless, and now, she’s confirmed to join the much-anticipated Don 3, alongside Ranveer Singh. But before we dive into the juiciest part of the scoop, let’s take a step back and appreciate the whirlwind journey this talented actress has been on.

Last year, Sharvari’s breakout role in Munjya sent shockwaves through the industry, and her scorching hot avatar in the song “Taras” left the nation in a frenzy. But it was her turn as a sultry seductress in the controversial OTT film, Maharaj, that truly cemented her status as a force to be reckoned with. And if that wasn’t enough, she wowed us all once more with her high-octane action sequences in Vedaa. The trifecta of films catapulted her to the headlines, and we couldn’t get enough of this rising star.

Fast-forward to 2025, and Sharvari is gearing up to don a new avatar in her solo release, Alpha, co-starring Alia Bhatt and Bobby Deol. But what’s even more exciting is that she’s being cautious with her upcoming projects, handpicking roles that’ll keep us hooked. And, rumor has it, she’s already signed on the dotted line for Don 3, one of the most anticipated films of 2026.

So, what’s the lowdown on Don 3? According to insiders, Sharvari edged out another actress in the running for the role, and Excel Entertainment is ecstatic to have her on board. The talented actress is reportedly thrilled to be a part of this massive franchise, which promises to be a thrilling ride. And, with this latest addition, Sharvari now boasts an impressive trio of successful film franchises under her belt – Munjya, part of the Maddock Horror Comedy Cinematic Universe, Alpha, part of the YRF Spy Universe, and, of course, Don 3, a beloved series that’s won hearts worldwide.

But what’s truly fascinating is Sharvari’s strategic approach to her career. A source close to the actress revealed that she’s carefully curating her scripts, choosing projects that will excite and challenge her audience. And, rumor has it, she’s also signed on with Imtiaz Ali’s next project, a hint that she’s eager to dabble in different genres.

As for Don 3’s production timeline, the team plans to commence shooting by the end of 2025, after Sharvari wraps up promotions for Alpha. Ranveer Singh, who co-stars in the film, will reportedly be done with his commitments for Aditya Dhar’s action thriller by then. But will she be able to resist the charms of Vikrant Massey, who’ll be playing the antagonist? Ah, darling, we’ll just have to wait and see!

And there you have it, folks – the Sharvari juggernaut keeps churning out hits, and we can’t get enough. From Munjya’s sizzling romance to Alpha’s high-stakes espionage, and now, Don 3’s action-packed thrills, this actress is truly on a roll. But what’s next? Only time will tell, but one thing’s for certain – with Sharvari, the excitement is always just around the corner!

“গোলাই চোৰ” চিনেমা খনৰ নাম।
লেখক-পৰিচালকৰ চিনে-চিন্তাই আমাক আকৰ্ষণ কৰিলে।
প্ৰথম কথা– “গোলাই চোৰ” অসমীয়া ভাষাৰ “বলিউডী, তামিল-তেলেগু” চিনেমা নহয়, অসমীয়া চিনেমা। চোৰৰ কাহিনী, “চুৰি কলা”ৰ ৰূপালী গল্প। “চুৰি কলা” আৰু কলা বিদ্যাৰে নিৰ্মাণ কৰিছে ৰূপালী গল্পটোৰ এটা বিন্দু, ৰেখালৈ ৰূপান্তৰ কৰি শেষ বিন্দুত শেষ কৰিছে গল্পটো। বিন্দুটোৰ নাম– গোলাপী। হিমাংশু গগৈক লৈ নিৰ্মাণ কৰা এই চৰিত্ৰটো চিনেমা খনৰ প্ৰধান সৌন্দৰ্য। কাহিনীৰ গতিত চোৰক শিক্ষা দিয়া বিদ্যালয় (টোল) নিৰ্মাণ হয়, এক গোট হোৱা বিশেষ চুৰি বিদ্যাত পকৈত চোৰ কেইজন মানক “চুৰি কলা”ৰ শিক্ষা দিয়ে এজন গভাইত চোৰে। চোৰৰ মাজত এজন ডকাইতো থাকে। –এই “বিদ্যালয়”ৰে এজন ছাত্ৰ গোলাপী। চুৰি-চিন্তাত পাকৈত গোলাপী ভাল কলাকাৰো।

ভাওনাত অভিনয় কৰে। কাহিনীৰ শেষ বিন্দুত– “চোৰ বনাম কলা” সংঘাট নিৰ্মাণ কৰে, “চোৰ”ক “নায়ক” নিৰ্মাণৰ চেষ্টা কৰে। খলনায়ক ৰূপালী গল্পটোৰ পুলিচ বিষয়া এগৰাকী (চৰিত্ৰটো নিৰ্মাণ কৰিছে কেনী বসুমতাৰীক লৈ। চোৰে চুৰ কৰিছে। প্ৰমাণ নাই বাবেই পুলিছ বিষয়া গৰাকী খননায়ক! আমি এনেদৰেই বুজিছো। এনে দৰে ভৱাৰো বাট আছে–, গোলাপী চৰিত্ৰটো anti hero -ৰ!)।
পৰিচালকে “চোৰ”ক নায়ক নিৰ্মাণৰ চেষ্টা কৰিছে এনেধৰণৰ সংলাপ বৱহাৰ কৰি (হিমাংশু প্ৰসাদ দাসক লৈ নিৰ্মাণ কৰা ডকাইত চৰিত্ৰটোৰ মুখত)– “চোৰৰ ঘৰতহে চুৰ কৰে গোলাই চোৰে। জোলোৱা কিমান ডাঙৰ, সেইটো চাই গোলাই চোৰে চোৰ নকৰে। জোলোৱাৰ মালিক কোন, সেইটো চাইহে তেওঁ চলাই চাফাই অভিযান।…”

উল্লেখ কৰা চৰিত্ৰ দুটাৰ লগতে প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰে নিৰ্মাণ কৰ্ম পৰিপাটি। বিন্যাস, সংলপ প্ৰয়োগ, অভিনয়, কাহিনীৰ গতিত চৰিত্ৰ গুঠা– প্ৰতিটো দিশ।
কাহিনী আৰম্ভ হয় দিগা চোৰৰ পৰা। ব্ৰিটিছ ট্ৰেজাৰিত সোমাই চৌৰ্য্যকলাৰ ঊৎকৃষ্টতম প্ৰদৰ্শন কৰা, কৰি পুৰস্কাৰ পোৱা দিগা চোৰৰ পৰা। ইংৰাজ পুলিছ বিষয়াৰ মুখত সংলাপ– “দিগা চোৰ, ইউ আৰ অ লিজেণ্ড!” দিগা কিন্তু ৰূপালী গল্পটোৰ মূল বিন্দু নহয়, ইতিমধ্যে উল্লেখ কৰি অহা গোলাপীহে।
ৰূপালী গল্পটো চোৰৰ চুৰি বিদ্যাতে শেষ নহয়! অসমৰ লোক সংগীত, মুখা শিল্প, ভাওনা পৰিপাটিকৈ ব্যৱহাৰ কৰিছে কাহিনীৰ গতিত। “চোৰ গোলাপী”ৰ বিপৰীতে “শিল্পী গোলাপী” নিৰ্মাণ কৰিছে, গোলাপীৰ প্ৰেম কাহিনী নিৰ্মাণ কৰিছে– এই নিৰ্মাণ পৰ্বও পৰিপাটি, মসৃণ। কিন্তু মসৃণ নহয়, কাহিনীৰ গতি। আমাৰ ধাৰণাত–এনিমেচন প্ৰয়োগৰ ছিকুৱেন্স কেইটা কাহিনীৰ গতিত “সমস্যা” হৈছে। মন্থৰ গতিৰ (সাহিত্যৰ ভাষাৰে “গল্প”ক গতি দিবলৈ চেষ্টা কৰিছে যদিও) চিনেমা খনৰ গতি আৰু মন্থৰ কৰিছে। আৰু এটা নেতিবাচক দিশ– চিনেমা খনৰ লেখকে “গল্প” নিৰ্বাচন আৰু নিৰ্মাণত আৰু পৰিশ্ৰম কৰিব লাগিছিল।

–চিনেমা খনৰ সৌন্দৰ্য বঢ়োৱা আৰু দুটা দিশ হ’ল পৰিবেশ নিৰ্মাণ আৰু সংগীত প্ৰয়োগ। ১৯৪৫ চনৰ পৰা ১৯৮৩ লৈ কাহিনীৰ গতি। স্বাধীনোত্তৰ অসমখনৰ গাওঁ খনৰ পৰিবেশ, জীৱনশৈলীক কেমেৰাৰৰ ভাষাৰে, সাহিত্যৰ ভাষাৰে পৰিচালক পৰ্দালৈ আনিছে। এই ইতিবাচক চিনে কৰ্মৰ বাবে পৰিচালকৰ লগতে স্বাভাৱিকতে প্ৰশংসা কৰিম চিত্ৰগ্ৰহণকাৰী আৰু কলা নিৰ্দেশকক। অমৃত প্ৰীতমৰ চাউণ্ড ডিজাইন ৰূপালী গল্পটোৰ আন এক সৌন্দৰ্য।

The film Lakshahira pays tribute to the esteemed educator and singer, Dr. Lakshahira Das, who passed away at 95. Through poignant storytelling from Dr. Das herself, the film intertwines personal stories with her public accomplishments, showcasing a life dedicated to education and cultural advancement. This documentary has been widely screened across Assam, including a special showing organised by the state government and several academic institutions.

Beyond individual accomplishments, the standout feature was the vision and execution of the Belghoria Film Festival. In its first edition, the festival established itself as a vibrant platform for emerging talent and regional filmmakers, drawing significant attention nationwide. The competition presented a compelling array of short films and documentaries that explored themes such as identity, childhood, spirituality, and social change. The festival makes a lasting impression by honouring independent voices.

The event boasted several distinguished Guests of Honour, including Anjan Bose, Rajdeep Paul, Sharmistha Maity, Amit Saha, K.G. Das, Subir Mondal, Rana Pratap Karforma, Satarupa Sanyal, Subhadeep Bandyopadhyay, and Asoke Basu, all of whom offered valuable insights and support. The festival’s jury, composed of notable personalities from the film and arts industries—Joydeep Bose, Olivia Das, Jayashree Bhattacharya, and Tutul Pal—delivered thoughtful judgments that highlighted both technical excellence and emotional depth across various categories. To celebrate artistic bravery and originality, the festival featured a special screening of Astaraag, a unique and profoundly evocative film by Rahul Biswas, which received widespread acclaim from audiences for its striking narrative and visual style. As the vibrant debut edition came to a close, Lakshahira stood out not only as an esteemed winner but also as a representation of the storytelling that the Belghoria Film Festival aims to promote—genuine, heartfelt, and grounded in real-life experiences.

The Belghoria Film Festival, characterised by its inclusive ethos, thoughtful curation, and appreciation for local stories, has established itself as a significant platform for dedicated filmmakers and intelligent audiences. Everyone who sees cinema as a medium for memory, identity, and change eagerly anticipates its upcoming editions.

এটি এক মনোৰম সন্ধ্যা, য’ত সুমধুৰ সংগীতৰ সুৰত শিল্পী, অনুৰাগী আৰু কলা-কুশলীৰ আবেগ আৰু অনুভূতি একত্ৰিত হয়। প্ৰখ্যাত সংগীত পৰিচালক তথা বিশিষ্ট শব্দ বাণীবন্ধনকাৰী প্ৰয়াত ভূপেন উজীৰৰ ৭২ সংখ্যক ওপজা দিন উপলক্ষে অলপতে শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ কলাক্ষেত্ৰৰ শ্ৰীশ্ৰী মাধৱদেৱ আন্তৰ্জাতিক প্ৰেক্ষাগৃহত সাংস্কৃতিক জগতৰ বহু সংখ্যক গণ্যমাণ্য ব্যক্তিৰ উপস্থিতিত ভূপেন উজীৰ স্মৃতি ৰক্ষা সমিতিৰ উদ্যোগত আৰু অসম চৰকাৰৰ সাংস্কৃতিক সঞ্চালকালয়ৰ সহযোগত এখনি উচ্চ মানদণ্ডৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান অনুষ্ঠিত হৈ যায়।

অসমীয়া সংগীতৰ ভঁৰাল চহকী কৰি তোলাত ভূপেন উজীৰৰ অৱদান অতুলনীয়৷ তেওঁৰ অমৰ সৃষ্টিৰাজিয়ে আজিও অসমীয়া সংগীত জগতখনক টনকিয়াল কৰি ৰখাৰ লগতে শ্ৰোতাৰ মনত, হৃদয়ত এক বিশেষ স্থান অধিকাৰ কৰি আছে। “হিয়া ভৰা শুভ কামনাৰে” শীৰ্ষক এই গাম্ভীর্যপূৰ্ণ অনুষ্ঠানতে অসমৰ বাদ্য-সংগীত আৰু শব্দ বাণীবন্ধন ক্ষেত্ৰত অনবদ্য অৱদানৰ বাবে চাৰিগৰাকী ব্যক্তিক ভূপেন উজীৰ সোঁৱৰণী শিল্প‌ সাধনা বঁটা প্ৰদান কৰা হয়। বঁটা আগবঢ়োৱা বিশিষ্ট শিল্পী সকল হ’ল ক্ৰমে গীটাৰ বাদক সৌৰভ দাস, বেহেলা আৰু গীটাৰ বাদক দিলীপ ৰাচাইলী, ছেক্সাফ’ন বাদক পীতাম্বৰ তামুলী‌ আৰু ৰেকৰ্ডিষ্ট সতীশ চৌহান।

উল্লেখযোগ্য যে বিশিষ্ট সংগীত শিল্পীগৰাকীৰ জন্মদিনৰ লগত সংগতি ৰাখি তেওঁৰ সুন্দৰ চিৰসেউজ কেইটিমান নিৰ্বাচিত গীত পৰিৱেশনৰ অনলাইন প্ৰতিযোগিতাৰ ফলাফল উক্ত অনুষ্ঠানতে ঘোষণা কৰি পুৰষ্কাৰ প্ৰদান কৰা হয়।

দুটা শাখাত অনুষ্ঠিত হোৱা এই প্ৰতিযোগিতাৰ ‘ক’ শাখাত (১৪ বছৰৰ অনুৰ্ধৰ) প্ৰথম পুৰস্কাৰ লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হয় জিজ্ঞাসা কাশ্যপে, দ্বিতীয় পুৰস্কাৰ লাভ কৰে প্ৰজ্ঞা কোঁৱৰে আৰু তৃতীয় পুৰস্কাৰ লাভ কৰে শ্ৰুতি মাধুৰ্যয়ে। ‘খ’ শাখাত (১৪ বছৰৰ উৰ্ধৰ) প্ৰতিযোগিতাত প্ৰথম, দ্বিতীয় আৰু তৃত্বীয় পুৰস্কাৰ বিজেতা সকল হ’ল ক্ৰমে তানিশা শইকীয়া, ৰতন কোঁৱৰ আৰু জোনাক নিবিৰ কাশ্যপ৷ বিজয়ী প্ৰতিযোগীসকলক ট্ৰফীৰ লগতে নগদ ধন আৰু মানপত্ৰ প্ৰদান কৰা হয়৷

উল্লেখ্য, ননী দেৱী, ৰমেন চৌধুৰী, সমৰ হাজৰিকা, অনুপম চৌধুৰী, মণীষা হাজৰিকাই বন্তি প্ৰজ্বলনেৰে শুভাৰম্ভ কৰা অনুষ্ঠানটোত ভূপেন উজীৰৰ শৈশৱৰ সহপাঠী তথা ঘনিষ্ঠ বন্ধু বিজয় বৰদলৈ, বিজয় দাস, প্ৰকাশ বৰুৱা, প্ৰতাপ গোস্বামীৰ লগতে বিশিষ্ট কণ্ঠশিল্পী, গীতিকাৰ, সুৰকাৰ চৈয়দ ছাদুল্লা, জনপ্ৰিয় গায়িকা সন্ধ্যা মেনন, বিশিষ্ট শিল্পী মণীষা হাজৰিকা, বিশিষ্ট গায়ক পুলক বেনাৰ্জী, জনপ্ৰিয় কণ্ঠশিল্পী মালবিকা বৰা, জনপ্ৰিয় শিল্পী দিগন্ত ভাৰতী, অভিনেতা প্ৰাঞ্জল শইকীয়া, কপিল বৰাকে প্ৰমুখ্যে কৰি স্থানীয় বহুকেইগৰাকী গণ্য মান্য ব্যক্তি আৰু সংগীত প্ৰেমী সকলো উপস্থিত থাকে।

অনুষ্ঠানত শ্বাস্বতী ফুকন, কুইন হাজৰিকা, মৌচুমী চহৰীয়া,  প্ৰণামিকা গোস্বামী, শৰ্মিষ্ঠা চক্ৰৱৰ্তী, সংস্কৃতা মালাকাৰ, সত্যসন্ধ্যা হাজৰিকা, প্ৰীতিস্মিতা খানুজা, কীৰ্তিকা উজীৰ, বিদ্যাসাগৰ, চন্দন দাস, জীৱেন্দ্ৰ মোহন দেৱশৰ্মা, পদ্মনাভ বৰদলৈ, নীলোৎপল গায়ন আৰু শৰৎ ৰাগ আদি কণ্ঠশিল্পীয়ে ভূপেন উজীৰৰ বিভিন্ন বাচকবনীয়া গীত পৰিৱেশনেৰে সকলোকে মন্ত্রমুগ্ধ কৰে।

এই অনুষ্ঠানতে বিশিষ্ট শিল্পী শান্তা উজিৰৰ কণ্ঠৰে, মঞ্জুলা হাজৰিকাৰ কথাৰে আৰু সৌৰভ মহন্তৰ সুৰ আৰু সংগীতেৰে “স্মৃতিৰ আৱেশ” নামৰ এটি সুন্দৰ নতুন গীতৰ উন্মোচন কৰা হয় যিয়ে অনুষ্ঠানৰ সৌষ্ঠৱ দুগুনে বৃদ্ধি কৰে।

আনহাতে, গীত মাতৰ বৰ্ণিল অনুষ্ঠানটোক এক বিশেষ মাত্ৰা প্ৰদান কৰে জয়ন্ত গগৈ, ডা° মৃণাল দাস, তপন দাস, দীপ ৰাজবংশী আদি কেইগৰাকীমান জ্যেষ্ঠ বাদ্য শিল্পীয়ে আগবঢ়োৱা বিশেষ সংগীত সমলয়।

“গমন” –চন্দ্ৰ মুদৈৰ পৰিচালনা। শ্মশানত খৰি ইত্যাদি যোগান ধৰা এটা “চৰিত্ৰ” আৰু “চৰিত্ৰ”টোৰ পৰিয়াল ৰূপালী গল্পটোৰ মূল বিন্দু। কাহিনীয়ে কেইমিনিট মান সময় গতি কৰাৰ পাছতে দৰ্শকে জানিব পাৰে চিনেমা খনৰ বিষয় বস্তু খৰিৰে জ্বলোৱা চিতা বনাম কাৰেণ্টত জ্বলোৱা চিতাৰ সংঘাত। পৰম্পৰা আৰু বিজ্ঞানৰ সংঘাত। কাহিনী আৰু কিছু আগবাঢ়ে। “বিষয় বস্তু”হৈ কাহিনীলৈ ড্ৰাগছ আহে, গার্হস্থ্য হিংসা আহে। আগবাঢ়ে এখন ঘৰক কেন্দ্ৰ কৰি দুটা “বিষয় বস্তু”ক লৈ সমান্তৰাল ভাৱে দুটা কাহিনী। পৰিচালক-চিত্ৰনাট্যকাৰ চন্দ্ৰ মুদৈয়ে কাহিনী দুটা এক কৰি গুঠিবলৈ চেষ্টা কৰে মূল বিন্দুটোৰ সৈতে, গতানুগতিক শৈলীৰে।
কাহিনীৰ গতিত “বিষয়বস্তু” সংঘাত স্পষ্ট হয়, কাহিনীৰ গতিত বাধা হয়।
“ড্ৰাগছ, গার্হস্থ্য হিংসা” বিষয় বস্তুই নিস্প্ৰভ কৰে চিনেমা খনৰ নামত ইংগিত থকা বিষয় বস্তুক। এয়া পৰিচালকৰ ব্যাৰ্থতা। মানুহৰ জীৱন গতিৰ শেষ বিন্দু য’ত শেষ হয় (জীৱনৰ পৰা প্রস্থান), সেয়া যদি বিষয় বস্তু বুলি ধৰা হয়, তেনেহ’লে ক’ব লাগিব– বিষয় বস্তুৰ গভীৰতা নাপালে পৰিচালকৰ চিনে-চিন্তাৰ লগতে সাহিত্য-কেমেৰাৰ ভাষাই। আৰু যদি ভৱা হয় চিনেমা খনৰ বিষয় বস্তু সম্ভোগ বা গতি, তেতিয়াও ক’ব লাগিব– ব্যৰ্থ।

–চিনেমা খনৰ প্ৰথম দুৰ্বলতা অভিনয়। মূল চৰিত্ৰটো নিৰ্মাণ কৰিছে যতীন খনিকৰক লৈ। খনিকৰৰ অভিনয় ক্ষমতা নথকা নহয়। “কুহিপাঠ–মানুহ হোৱাৰ প্ৰথম খোজ” আৰু “বোৰ্খা” নামৰ চিনেমা দুখনত অভিনেতা গৰাকীয়ে ন্যায় কৰা দুটা চৰিত্ৰ অনুভৱ কৰিছোঁ। উল্লেখ কৰা চিনেমা দুখনৰ দৰে “গমন”ত “চৰিত্ৰ” অনুভৱ কৰিব নোৱাৰিলে বা অভিনেতা গৰাকীক লৈ চৰিত্ৰ নিৰ্মাণত ব্যৰ্থ। অবাবতে “চৰিত্ৰ”টোক দৌৰাইছে, ডাষ্টবিনত বহুৱাইছে ইত্যাদি। বিপৰীতে দিব্যজ্যোতি দাস, অমৃতা গগৈক লৈ পৰিপাটি চৰিত্ৰ নিৰ্মাণত পৰিচালক সফল। এই চৰিত্ৰ দুটাক কেন্দ্ৰ কৰি আগবঢ়া কাহিনী ভাগে হয়তো দৰ্শকক চুব! (এই চৰিত্ৰ দুটাৰ ইতিবাচক নিৰ্মাণে নিস্প্ৰভ কৰিছে যতীন খনিকৰক লৈ নিৰ্মাণ কৰা চৰিত্ৰটো। “নায়ক”ৰ পৰা সহ-চৰিত্ৰলৈ ঠেলি দিছে যতীন খনিকৰক লৈ নিৰ্মাণ কৰা চৰিত্ৰটোক। আমাৰ ধাৰণাত এই চৰিত্ৰটোক কেন্দ্ৰ কৰি কাহিনী ৰেখা আগবঢ়ালে ৰূপালী গল্পটোৰ সৌন্দৰ্য বাঢ়িল হেতন!)
চিনেমা খনৰ কাহিনীৰ গতিত, কাহিনী কোৱাৰ শৈলীত এটা দিশ স্পষ্ট– নিৰ্মাণ পৰ্বত পৰিচালক confuse, চিনেমা খন বজাৰ কেন্দ্ৰিক চিন্তাৰে, নে চলচ্চিত্ৰ মহোৎসৱলৈ প্ৰেৰণ কৰাৰ চিন্তাৰে আগবাঢ়িব! যাৰ ফলত চিনেমা খন কেৱল “সংখ্য”হে বঢ়ালে। –সংগীত, সংলাপকে ধৰি চিনেমা খনৰ শব্দ আন এটা নেতিবাচক দিশ।

প্ৰদান কৰা হয় “আৰ কে ইউনিভাৰ্ছ”ৰ তৃতীয় নিপন গোস্বামী বঁটা। শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ কলাক্ষেত্ৰৰ শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ আন্তৰ্জাতিক প্ৰেক্ষাগৃহত। ২০২৪ বৰ্ষত চিত্ৰগৃহত মুক্তি পোৱা ২৪ খন অসমীয়া চিনেমাৰ পৰা “শ্ৰেষ্ঠ” নিৰ্বাচন কৰি মুঠ ২২ টা শিতানত এই বঁটা প্ৰদান কৰা হয়। বঁটা প্ৰদান কৰাৰ লগতে কণ্ঠশিল্পী নমিতা ভট্টাচাৰ্য আৰু অভিনেতা তৌফিক ৰহমানলৈ আগবঢ়াই “নিপন গোস্বামী জীৱনযোৰা সাধনা বঁটা-২০২৪”। আৰু জাৰিৰ হুছেইন (সংবাদ ক্ষেত্ৰ), ৰঞ্জু হাজৰিকা (সাহিত্য ক্ষেত্ৰ), এলভিছ আলী হাজৰিকালৈ (ক্ৰীড়া ক্ষেত্ৰ) “নিপন গোস্বামী বিশেষ অৰিহনা বঁটা-২০২৪”।

–ভিন্ন শিতানত বঁটা লাভ কৰে:
উৎকৃষ্ট মানৰ জনপ্ৰিয় চিনেমা: বিদুৰভাই
উৎকৃষ্ট পৰিচালনা: ৰাজেশ ভূঞা (চিনেমা: স্বৰ্গৰথ)
মুখ্য অভিনেত্ৰী, উৎকৃষ্ট অভিনয়: শৰ্মিষ্ঠা চক্ৰৱৰ্তী (চিনেমা: জিয়া)
মুখ্য অভিনেতা, উৎকৃষ্ট অভিনয়: কৌশিক নাথ (চিনেমা: এটা নিৰ্জন দুপৰীয়া)

সহযোগী অভিনেতা, উৎকৃষ্ট অভিনয়: মিন্টু বৰুৱা (চিনেমা: ভূত জলকীয়া)
সহযোগী অভিনেত্ৰী, উৎকৃষ্ট অভিনয়: চুমকি কছাৰী (চিনেমা: বিদূৰভাই) আৰু জ্বলি লস্কৰ (চিনেমা: সুন্দৰপুৰ কেঅছ)
নবাগত, উৎকৃষ্ট অভিনয়: পার্থপ্ৰতিম হাজৰিকা (চিনেমা: সুন্দৰপুৰ কেঅছ)
নবাগতা, উৎকৃষ্ট অভিনয়: পাৰভি বৰুৱা ( চিনেমা: এটা নিৰ্জন দুপৰীয়া)
খলনায়ক, উৎকৃষ্ট অভিনয়: অসীম কুমাৰ শৰ্মা (বিদূৰভাই)
উৎকৃষ্ট দৃশ্যগ্ৰহণ: চন্দ্ৰ কুমাৰ দাস (চিনেমা: সুন্দৰপুৰ কেঅছ)
উৎকৃষ্ট সংগীত পৰিচালনা: প্ৰণয় দত্ত (চিনেমা: বিদুৰভাই)
বিশেষ উল্লেখনীয় অভিনয়: ধ্যানী মোহন (চিনেমা: চিকাৰ)
কৌতুক অভিনেতা, উৎকৃষ্ট অভিনয়: বিভাস সিনহা
(চিনেমা: লোকেল কুংফু ৩)

শিশু অভিনেতা, উৎকৃষ্ট অভিনয়: এলিচ শেখ (চিনেমা: স্বৰ্গৰথ)
উৎকৃষ্ট সাজসজ্জা: ৰাণী দত্ত বৰুৱা (চিনেমা: সুন্দৰপুৰ কেঅছ)
উৎকৃষ্ট প্ৰযোজনা অলংকৰণ: ভাস্কৰ জ্যোতি দাস, জিতু তপন (চিনেমা: পিশাচ)

উৎকৃষ্ট পাৰ্শ্ব গায়কী: অকাশদ্বীপ বাৰুটি (চিনেমা: ভূত জলকীয়া), গায়ত্ৰী হাজৰিকা (চিনেমা: ৱাইদ এংগেল)
নবাগত, উৎকৃষ্ট পৰিচালনা: চিন্ময় শৰ্মা (চিনেমা: ভূত জলকীয়া)
উৎকৃষ্ট চিনেমা, সমালোচকৰ বিশেষ বঁটা: ডঃ সঞ্জীৱ নাৰায়ণ আৰু ডাঃ অক্ষতা নাৰায়ণ. প্ৰযোজক: স্বৰ্গৰথ)
বিশেষ উল্লেখনীয় পৰিচালক: পাৰভেজ আহমেদ (চিনেমা: ছবি: ইতি তোমাৰ)

Assamese cinema has just completed 90 years of its journey. Yet, nothing interesting or exciting has been happening in the space of current theatrical releases in Assam. On February 28 director Bikul Dutta released an abomination in the name of Assamese film called Xopune Pakhi Mele (2025). The tag line was: Dreams Come True Just Think act (exactly in this way). Please don’t question about its meaning. Due to lack of audiences, screenings of the film were suspended almost everywhere. The next release was Chandra Mudoi’s Gomon: The Last Journey.

Gomon: The Last Journey (2025), released on March 14 across cinema halls of Assam, is faithful to its director Chandra Mudoi’s school of direction. Its voraciously loud, over-the-top and relies more on sentimentality than sentiment to make its point. Much of the first half of the film cycles around in a loop. There is a failed marriage in which the wife has walked out, leaving behind an abusive husband and a young school-going son. Now, the responsibility of the son falls on his unmarried uncle and grandmother, who live together in a joint family. Actor Jatindra Nath Khanikar plays the role of the uncle who runs an old timber shop from his home, supplying wood and logs to the cremation ground nearby. There’s a threat to his survival because the government soon plans to launch a new electric crematorium, which, as many assume, will put an end to his business.

The story is set in Guwahati and the electric crematorium featured in the film is the Dr Banikanta Kakoti Electric Crematorium, constructed by the Guwahati Metropolitan Development Authority, located at Ulubari.

The film alternates between the child’s constant questioning of when his mother will return, and the daily routine of taking him to school and bringing him back. In between, there are scenes depicting the husband’s frustration and his arguments with his elder brother (Jatindra Nath Khanikar) and mother. Meanwhile, the wife appears only when the son is taken to school, watching him from a distance as he enters the school. The school is Assam Jatiya Bidyalay and it gets prominently featured in the film for a multiple of times. Had enough audiences had turned up to watch the film, this film would have been a good advertisement of the school.

After spending much time repeatedly dwelling on the same set of situations, the director finally decides to carry the plot forward as he explores the backstory of the failed marriage between Boby (Amrita Gogoi) and Dipu (Dibyajyoti Das). What started off as a love story for them, gradually became hell for Boby because Dipu resorted to drugs, violence and abuse after the birth of their son. Dipu burns Boby with his cigarette and hits her physically. When Boby demands that her husband earn money because they can no longer afford their child’s upbringing and school fees using his uncle’s money, Dipu responds by questioning the value of schooling and education in society. He should have thought that before becoming a father.

Very soon, a jobless Dipu, trapped in a chronic situation of learned helplessness, gives up on everything. An electrical engineer by profession, he throws all of his equipment and tools down the drain because, despite his qualifications, he believes he has gained nothing significant in life. He is now disinterested with his life, his son and his family and is in a perennial mood of frustration. Unable to bear the everyday verbal and physical abuse, Boby leaves. Failing to find a direction for his anger, Dipu now channels his energy into picking random fights with strangers, arguing at home, and loitering aimlessly while smoking joints.

There are occasional bits of social commentary in the film that are so strong that it almost feels like a lecture on morality. In one particular scene, the elder brother’s cart, while carrying logs to the cremation ground, is hit by a car. The driver of the car, apparently a spoiled rich brat (played by Bikram Rajkhowa in a guest appearance), becomes furious and strikes the helper pulling the cart. Enter the big brother, who delivers a moral lecture in the middle of the road about how pride and strength are ultimately useless, as one day everyone will be reduced to ashes and return to the ground. And yes, whatever the elder brother says proves true: later, the rich spoiled brat dies from injuries sustained in a bike accident and his dead body is brought to the same cremation ground that the elder brother supplies wood to. A real karmic connection.

The lecture on morality takes a very verbose form, as the focus also shifts to discussing whether the inauguration of the electric crematorium will mark the end of the old wood business. Should we embrace scientific progress, or should we stick to traditions? The grandmother even hides a few logs in anticipation of her death, fearing that she shouldn’t be cremated in an electric crematorium. But after her death, how would she tell her family members where the wood is hidden?

Actually, the purpose of the entire dilemma related to technology, change and how it will make the services of providing wood to the cremation ground obsolete, is an attempt to re create the psychological complexities of Bishnu Kharghoria’s character in Jahnu Barua’s Xagoroloi Bohu Door (1995), only that Gomon: The Last Journey feels amateurish and fake. And it is mainly because of the unrealistic, dated, loud and poor filmmaking skills of director Chandra Mudoi.

The lecture-baazi doesn’t end there because Gomon: The Last Journey is not just a film; it’s a collection of multiple social commentaries, held together by a few plot points that tie everything together. It also speaks for the collective issue of unemployment and how success doesn’t always come to those who work hard. Using the background of a failed marriage, it also dwells on issues such as domestic violence and marital rape. There is also the recuring reference of a great public intellectual in the film, someone who consistently advocates for the betterment of the Assamese people and society, yet whose efforts have often been misunderstood by the public. No brownie points for guessing whom the film is referring to.

The filmmaking language of Chandra Mudoi is also repetitive. The visual motif of breaking glass in anger to symbolise conflict and tension is repeated multiple times in the film. Amrita Gogoi is wasted once again after the debacle in the name of filmmaking called Soi Gaaor Chompa (2017), also by Chandra Mudoi. There is poor dialogue delivery in the film which is fixed in post and can be easily made out. And special appreciation must be given to the poster designer of the film. To sum it up, it seems like the film was made very casually. It’s mainly because of a lack of formal and professional approach in handling the promotional materials of the film. For example, the Facebook page of the film says the name is Gaman, The last Journey but ticket booking platform, Bookmyshow states that it is Gomon… The Last Journey.

It is very much films like this that repeals the new generation of Assamese audiences from embracing Assamese cinema and filmmakers like Chandra Mudoi are very much responsible for this plight. They are repeatedly making cringe content in the name of cinema. Any audience who is willing to challenge this claim can watch Chandra Mudoi’s GO GO i (2022), again featuring Jatindra Nath Khanikar. It’s a dare, a double dare. Interestingly, no reviewer or critic from the region has been daring enough to watch these film and write about it.

But there is an urgent need to discuss or call out these films as well to ensure a healthy film culture in the region. Many of these films are also notorious for managing some recognition in shady, bogus and uncredible XYZ awards and film festivals and promoting it like winning the Nobel Prize. The media is equally responsible for amplifying these claims.

Moreover, Gomon: The Last Journey also shows the consequences of social and personal derailment if relentless anger and pessimism is given the control of a situation. This particular aspect works better in the film because of Dibyajyoti Das’s performance and the inability of his character or rather his disinterest in explaining himself which limits the reliance on dialogues to explain his condition. The situation speaks for itself which is why it is more palpable and this should have been the overall approach in the film rather than relying on character monologues to examine the morality of a situation.

Whatever progress the film makes in the characterization of the younger brother, it undoes it in its characterization of the elder brother. The more flawed the younger brother is, the more morally superior the elder brother becomes. In one scene, when the elder brother goes to drop off his nephew at school in the morning, they witness a road accident. Seeing the tragedy of the person lying on the road, the good Samaritan in him rises, and he immediately abandons the child to take the victim to the hospital. He returns to the kid only after evening. While his dedication and selflessness in helping an accident victim (whom no one was willing to help) highlights his sense of social responsibility, but at the same time, his decision to abandon his nephew — a child who is left alone in his school uniform for the entire day — definitely casts a shadow over his priorities.

The character of Boby is equally confusing. She leaves her child in the shadow of an abusive husband and an indifferent father while she herself escapes the family. Now she works in Central Mall, Guwahati and looks after herself while also being sad about her son. Her character is definitely that of a flawed mother. In fact, all the characters in the film are escapists in their own way. Boby as a wife walks out of her marriage and as a mother leaves her child. Dipu has given up on everything. Even his mother gives up on him. In such a situation, how can the only sane person in the family, Dipu’s elder brother, function reasonably? This is why when he goes to the shop to buy some sugar and tea leaves, he does a big mix up.

While on his way, he notices some litter on the road. Being a good Samaritan, he immediately collects the trash in a white bag. However, later, in his absent-mindedness, he accidentally throws the package containing the sugar and tea leaves into the roadside dustbin, thinking it’s the trash he collected earlier and returns home with the actual litter, which he had picked up on the way. When he realises his mistake, he goes back to the dustbin and gets inside it to search for the lost bag of sugar and tea leaves.

While he is inside the bin, people come and throw their wastes (because it is out of their imagination that a person might be inside the bin) which hit him directly. Very soon he is dressed in waste food and litter from head to toe. So, what does the filmmaker might be trying to convey here? Are we supposed to feel sorry for the character?

Or are we supposed to believe that a character – who shops in Centrall Mall for his nephew or immediately buys a second-hand mini truck when his wooden cart breaks in an accident – is so poor that he had to get inside a dustbin to retrieve the minor items that he had mistakenly thrown away? This is a perfect example of non-sensible filmmaking. Here, mention has to be made of one more ridiculous scene where the child’s t-shirt is ripped off just because there was a need to meet his mother. Confused? Let’s have an explanation.

The film stages a scene where the child is pulling his father’s bike from behind. The father needs to go somewhere urgently but is unable to move forward because the child is clinging to the bike. Observing the situation, the child’s uncle rushes over to help, creating a sort of chain: the child pulling the bike while the uncle pulls the child. The uncle yanks the child so forcefully that the child’s t-shirt rips off.

Now, to buy a new t-shirt, the uncle and his nephew head to Central Mall. Why Central Mall, though? Can a person who makes a living by selling wood afford to spend shopping at such a place? The answer lies in the fact that the child’s mother works there. And the entire scenario is drafted in just to stage a supposed re-union between the child and the mother. The re-union happens or not is a different equation altogether. Moreover, the way the child is made to act in the film, it is sure to give him a guilt trip ten years later, if he watches the film again because the child delivers an act of pure cringe. Especially the way he says: Yayy maa aji ahibo… maa aji ahibo… maa aji ahibo. His acting in the film seems like terrible prosthetics applied to the plot.

Its strange to observe that some filmmakers from Assam are so constantly resistant to change – in terms of the subject matter of their films or their filmmaking style. Neither these films are making any money nor are they able to gain any genuine praises (good words from the friends and family of the cast and crew are to be considered as moral support) and yet they are getting enough financial support, one film after the other, to keep the machine of churning out cringe content going on and on. How?

The fate of Chandra Mudoi’s Gomon: The Last Journey is very similar to that of Xopune Pakhi Mele. It witnessed no healthy audience in cinema halls and as a result the film was removed after one week. But the more interesting question is – what’s up with filmmaker Chandra Mudoi lately?

The rest of the cast of the film includes Saju Ahmed, Ashim Krishna Baruah, Arati Kalita, Amulya Kumar, Master Chakshit Om Sarma, etc.

The trailer of the film can be watched here: https://www.youtube.com/watch?v=0OkAoxsMyRg

চিত্ৰগৃহলৈ অহাৰ দিন ঠিক হ’ল– #ভাইমন দাৰ। অহা ২৩মে’ত চিত্ৰগৃহলৈ আহিব আমি #বিশেষ আগ্ৰহ অনুভৱ কৰি থকা অসমীয়া চিনেমা খন।
আগ্ৰহৰ কাৰণ– চিনেমা খনৰ বিষয়-বস্তু। বিষয়-বস্তু: আমাৰ ভাইমনদা, মুনিন বৰুৱা, যি গৰাকী চিনেমা লেখক-পৰিচালকে ১৯৩৯ চনত জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাই “ইন্দ্ৰ-মালতী”ৰে কাটা অসমীয়া চিনেমাৰ বাটটো বহল কৰিছিল।

(“ইন্দ্ৰ-মালতী” গুৱাহাটীৰ সতী টকীজত ১৯৩৯ চনৰ ১আগষ্টত মুক্তি পাইছিল, এসপ্তাহৰ বাবে।) “মমতা”ৰে চিনেকৰ্ম আৰম্ভ কৰা মুনিন বৰুৱাই শিৱপ্ৰসাদ ঠাকুৰৰ পৰিচালনাৰে নিৰ্মিত “ফাগুণী” (সহকাৰী পৰিচলক), “বোৱাৰী” (বসন্ত দাসৰ সৈতে চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “ঘৰ সংসাৰ” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “সোণমইনা” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “মনমন্দিৰ” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “এই দেশ মোৰ দেশ” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ), “শেৱালী”ত (চিত্ৰনাট্য, সংলপ) নিজৰ চিনে-দক্ষতা ব্যৱহাৰ কৰাৰ সুযোগ লৈছিল।

কথা প্ৰসংগত পৰিচালক ঠাকুৰে আমাক কৈছিল– “আমাৰ প্ৰথম প্ৰযোজনা ‘মমতা’ত মুনিন বৰুৱাই পৰিচালনাৰ দিশতো, পৰিচালকে কোৱা ধৰণে সহায় কৰিছিল। মই মন কৰিছিলোঁ সংগীত, কেমেৰাৰ ব্যৱহাৰ আদি দিশত মুনিন বৰুৱা কামৰ মানুহ। ‘বোৱাৰী’ৰ সময়ত পালোঁ চিত্ৰনাট্যকাৰ মুনিন বৰুৱাক। বসন্ত দাসে লিখা চিত্ৰনাট্য খন মুনিন বৰুৱাই মই বিছৰা ধৰণে কৰি দিছিল। আজি মুনিন বৰুৱা সফল পৰিচালক। মোৰ বাবে গৌৰৱৰ বিষয়।…” (অজিত কুমাৰ ভূঞা সম্পাদিত “আজি”/ ১৮জুন ২০০৩)

#মুনিন বৰুৱাৰ প্ৰথম স্বাধীন চিনেকৰ্ম “পিতা-পুত্ৰ” (১৯৮৮)। আমি চাইছিলোঁ– নলবাৰীৰ ভাৰতীয় টকীজত । ড্ৰামা-সংলাপক গুৰুত্বদি নিৰ্মাণ কৰা ৰূপালী গল্পটোৰ পৰিচালনাশৈলী “বোৱাৰী”, “প্ৰতিমা” (১৯৮৭/ পৰিচালক: মুনিন বৰুৱা, নিপন গোস্বামী)-তকৈ বেলেগ। কিন্তু পৰৱৰ্তী সময়ত “বোৱাৰী” শৈলীটোকে চহকী ৰূপত লৈ আন এক চিনেযাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল “হিয়া দিয়া নিয়া”ৰে। চৰ্চা আৰম্ভ হৈছিল– ফণীশৰ্মা-বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা (চিৰাজ/১৯৪৮), ব্ৰজেন বৰুৱা, নিপ বৰুৱ, শিৱ প্ৰসাদ ঠাকুৰৰ দৰে মুনিন বৰুৱাই অসমীয়া চিনমাৰ স্থানীয় বজাৰ চহকী কৰিব! –সঁচাকৈয়ে কৰিলে।

–আমি দীৰ্ঘ সময় ওচৰৰ পৰা পোৱা এই গৰাকী চিনেমা লেখক-পৰিচালক, নাট্যকাৰক দেখা পাম ৰূপালী পৰ্দাত! –আগ্ৰহ অনুভৱ নকৰিম কিয়!
–এই biographical খন পৰিচালনা কৰিছে, লিখিছে শশাংক সমীৰে। #চিনেমা খনৰ দুটা গীত শুনিছোঁ, চিত্ৰায়ণ চাইছোঁ– অনুভৱ কৰিছোঁ। অনুভৱে এখন ভাল চিনেমাৰ আশা দিছে। অনুভৱ কৰা গীতদুটাৰ কথা মুনিন বৰুৱা, দিগন্ত ভাৰতীৰ। সংগীত জুবিন গাৰ্গৰ। পৰিচালকে ৰূপালী গল্পটোৰ চৰিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰছে বনদীপ শৰ্মা, য়শস্বী ভূঞা, গুণাকৰ দেৱ গোস্বামী, পাকিজা বেগম, অনুৰাগ বৰা, সমূদ্ৰগুপ্ত দত্ত, অৰ্ঘদীপ বৰুৱা, কৌশিক ভৰদ্বাজ, হৰপল শইকীয়া, গীতাৰ্থ শৰ্মা, নিৰুপম শইকীয়া, জয় শইকীয়া, দ্বীপজ্যোতি কেওঁট, পাৰ্থ প্ৰতীম শইকীয়া, শিল্পী শিখা বৰা, বৈভৱী গোস্বামীকে ধৰি প্ৰায় ৩oo ৰো অধিকঅভিনেতা-ভিনেত্ৰীকলৈ।

–চিনেমা খনৰ চিনেমেটোগ্ৰাফী ভাঞ্চিনাথন মুৰুগেচন, ছাউণ্ড ডিজাইনা অমৃত প্ৰীতম আৰু দেৱজিৎ চাংমায়, সম্পাদনাৰ প্ৰীতম খাউণ্ডৰ। ক্ৰিয়েশ্যনছ (Zeal Creations) ৰ বেনাৰত চিনেমা খন প্ৰযোজনা কৰিছে শ্যামন্তক গৌতমে। কাৰ্যবাহী প্ৰযোজক অনুপম শৰ্মা।

“ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ”ৰ ধুনু ডাঙৰ হ’ল। কিশোৰী গৰিকীৰ সপোন কিন্তু একেই আছে, হাতৰ গীতাৰ খন এৰা নাই। গছ বগাই তামোল পাৰে, খেতি পথাৰতো পৰিশ্ৰম কৰে। “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ-২”ৰ এটা সৌন্দৰ্য ধুনু। প্ৰথম খনৰ দৰে এই খনতো চৰিত্ৰটো নিৰ্মাণ কৰিছে ভনীতা দাসক লৈ। প্ৰথম খনৰ দৰে এই খনত ধুনু কেৱল পৰিচালকৰ “চৰিত্ৰ” হৈ থকা নাই, অভিনয় শক্তিৰে “চৰিত্ৰ”টোক দৰ্শকৰ ওচৰলৈ নিয়াত সহায় কৰিছে। বাস্তৱ অভিনয় (real acting), বাস্তৱ সংলাপ (Real dialogue), সংলাপ প্ৰক্ষেপন “চৰিত্ৰ”টোৰ নিৰ্মল সৌন্দৰ্য।

–পৰিচালকে কাহিনীৰ গতিত “প্ৰথম খন”ৰ কিশোৰী ধুনুক “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ-২”ৰ দৰ্শকক মনলৈ আনি দিছে সাহিত্যৰ ভাষাৰে, “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ”ৰ ছিকুৱেন্সৰে। ধুনু সলনি হোৱা নাই, বয়স বঢ়া ধুনুৰ সপোন বোৰ একেই আছে। মুকলি মন লৈ গছত উঠি তামোল পাৰে, সাঁতোৰে, ৰক বেণ্ডত গীটাৰিষ্ট হিচাপে শৈশৱৰ জীৱনটো অব্যাহত ৰখাৰ সপোন দেখে, সাংগীতিক সপোন পূৰণ কৰাৰ পথ বিচাৰে। কৰ্ম শক্তিক বিশ্বাস কৰে ধুনুই।
কিন্তু জীৱনটো ধুনুই বিছৰা বাটে নাযায়। তিতা আৰু টেঙা মুহূৰ্তবোৰৰ সন্মুখীন হয়। হতাশ নহৈ তাই এসময়ৰ সুখী শৈশৱক এৰি যোৱাৰ দুৱাৰমুখত থিয় দিয়ে। আশা কৰে এই বাৰ খেতি বানে নিলে, প্ৰথম বাৰ কৰিছিল বাবে সফল নহ’ল! অহা বাৰ হ’ব!

–এই “বিশ্বাস” মাকৰ পৰা পোৱা। মাকক ভাল পাই, তুলনা কৰে আকাশৰ সৈতে। “আকাশতকৈ ডাঙৰ কি?” মাকক সোধে ধুনুই। মাকে কিবা এটা কোৱাৰ আগতে তাই আৰু কয়– “মাতা”। মাকৰ কপট বিৰক্তি- একে কথাকে কিমাননো কৈ থাকে। এই সংলাপে প্ৰথম খন “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ”ৰ সৈতে দ্বিতীয় খনৰ সংযোগ আনে আৰু স্পষ্ট কৰে মাক-জীয়েকৰ সম্পৰ্ক হৈছে ৰূপালী গল্পটোৰ এটা অৱলম্বন। কামৰূপৰ ছয়গাঁৱৰ ভাষা আৰু পৰিবেশত নিৰ্মাণ ৰূপালী গল্পটোৰ গতিত আঞ্চলটোৰ বান সমস্যা আহিছে, বানপীড়িতৰ লগতে অঞ্চলটোৰ লোকৰ জীৱনসংগ্রাম, সামাজিক-অৰ্থনৈতিক, প্ৰাকৃতিক ছবি আনিছে পৰিপাটিকৈ– কেমেৰাৰ ভাষাৰে, সাহিত্যৰ ভাষাৰে।কাহিনীৰ গতিত দেখা যায় ধুনুৰ দেউতাকক বানে নিছিল। মাকে অকলেই ধুনু আৰু এক মাত্ৰ পুত্ৰ সন্তানক ডাঙৰ কৰে, খেতি-বাতি চম্ভালে। পুত্ৰ সন্তান অবাটে যায়, মদ খায় যতে-ত’তে পৰি থাকে। মাটিৰ দালালৰ জালত পৰে। সি খেতিৰ মাটি বিক্ৰী কৰি বাইক এখন দিয়াৰ কথা কয়, মাকক। মাকৰ কথা– মাটি বিক্ৰী নকৰে। ধন শেষ হ’ব, বাইকত মামৰে ধৰিব, কিন্তু মাটিয়ে খুৱাব, বছৰি শস্য দিব। মাকৰ ওচৰ চপা, কৌশলেৰে মাটি ক্ৰয় কৰিব খোজা দালালকো খং কৰে মাকে, কয়– খেতিৰ মাটি কোনোপধ্যে এৰি নিদিয়ে। ধুনুক মায়েকে কয়– “মই তোৰ মায়েৰে, মাটিখিনিও মায়েৰে।”

সাহিত্যৰ ভাষা সিমানেই ব্যৱহাৰ কৰিছে, যিমান প্ৰয়োজন। কোনো ছিকুৱন্সতে নাটকীয় পৰিবেশ নিৰ্মাণ কৰা নাই, কাহিনীৰ গতিয়ে সুযোগ দিয়াৰ পাছতো। বিপৰীতে কেমেৰাৰ ভাষাক গুৰুত্ব দি চুই যোৱা ছিকুৱেন্স ৰছনা কৰিছে। উদাহৰণ: বানে বুৰোৱা সময়ত অসহায় গঞাক ওঁঠত সংলাপ দি হৈ-চৈ কৰোৱা নাই। একাঠু বাঢ়নী পানীৰ মাজতে ধুনুই বিছনাত তোলা চৌকাত আহাৰ সিজাইছে। ধুনুক জোকে ধৰিছে, ভৰিৰ পৰা জোক এৰুৱাইছে। খেতি পানীত ডুব গৈছে। খেতিপথাৰত একাংশ গঞাই মাছ ধৰিছে। মাছ ধৰা কামটো বান আক্ৰান্ত গৃহিনীয়ে পছন্দ কৰা নাই, তেওঁলোকৰ “পৰিশ্ৰম” যে পানীৰ তলত!
–কেইটা মান অকৃত্ৰিম শ্বটেৰে নিৰ্মাণ কৰিছে বিষণ্ন
“সময়”, পৰিৱেশ।

কাহিনীৰ গতিত প্ৰকৃতি আহিছে। উন্নয়নৰ নামত প্ৰকৃতি ধ্বংসৰ বাস্তৱ ছবি খন আহিছে, হাড়গিলা সংৰক্ষণৰ কথা আহিছে (ধুনুই মাকৰ মৃত্যুৰ পাছত মাকক হাড়গিলাৰ ঠোঁট-মুখৰ কিৰিটী পিন্ধা ৰূপত পথাৰৰ সোঁমাজত দেখা পায়। বুদ্ধিদীপ্ত ছিকুৱেন্স)। মানুহ-প্ৰকৃতিৰ সংযোগ আন ছিকুৱেন্সেৰেও কৰিছে। যেনে: মৃত মাতৃক ধুনুৱে অনুভৱ কৰিছে গছ এডাল আঁকোৱালি ধৰি।

–এই খিনিতে উল্লেখ কৰিব পাৰি চিনেমিটিক ভাষা প্ৰয়োগত, সাহিত্যৰ ভাষা ব্যৱহাৰত পুনৰ তেওঁৰ মৌলিকতা স্পষ্ট কৰি দিছে। “মৌলিকতা” মনত ৰাখিয়ে পৰিচালকে মন জোকাৰি যোৱা ছিকুৱেন্স নিৰ্মাণ কৰিছে ৰূপালী সৌন্দৰ্যলৈ ৰূপান্তৰ হোৱাকৈ। যেনে: ধুনুৰ মাতৃৰ মৃত্যুৰ সময়ৰ ছিকুৱেন্সটো। এখন অট’ৰিক্সাৰে চহৰৰ হাস্পতাললৈ নিয়াৰ বাটত অসুস্থ মাকৰ মৃত্যু হয়। কাৰণ চহৰলৈ নিয়াৰ একমাত্ৰ বাটটো বন্ধ হৈছিল, উভালি পৰা গছ পৰি থকাত। এবাৰ অসহায় ধুনুৰ গছ আঁতৰাবলৈ কৰা নিষ্ফল চেষ্টা, আনবাৰ মাকৰ নিষ্প্রাণ দেহ সাৱটি কৰা বিলাপে দৰ্শকক চুই গৈছে। এই ছিকুৱেন্সটোত নিশ্চয় পৰিচালকে স্পষ্ট কৰিব বিচাৰিছে গাঁৱৰ উন্নয়নৰ প্ৰকৃত ছবি এখন। –এই খিনিতে ক’ব পাৰি, ৰীমা দাসে কেৱল ধুনুৰ সপোনৰ কথায়ে কোৱা নাই, ৰূপালী গল্পটোত ধুনুৰ দৃষ্টিৰে (বা ধুনুক কেন্দ্ৰ কৰি পৰিচালকৰ দৃষ্টিৰে), তাইৰ “সৰু পৃথিৱী” খন দেখুৱাইছে।

–ভালে মান ইতিবাচক দিশ থকাৰ পাছতো, সাৰ্থক চিনেমা বুলি কোৱাৰ বাট মুকলি হৈ থকাৰ পাছতো ক’ব নোৱাৰিম “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ-২” ত্ৰুটি মুক্ত। কাহিনীৰ গতিত ভিন্ন বিষয় বস্তু গুঠাৰ সময়ত “গতি মন্থৰ” হৈছে, ৰূপালী গল্পটোক কিছু শিথিলতাই চুইছে। আৰু কাহিনী চিনেমা খনক “তথ্যচিত্ৰ”ৰ পৰা মুক্ত কৰিব নোৱাৰাটো আনা এটা ত্ৰুটি। এই ত্ৰুটি কিছু পৰিমানে ঢাকি ৰাখিছে ভনীতা দাসৰ লগতে বসন্তী দাস, জুনুমণি বড়ো, বলোৰাম দাস, আৰু মনাবেন্দ্ৰ দাস আদিৰ অভিনয়ে। –হয়, ধুনুৰ লগতে প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰে নিৰ্মাণ কৰ্ম পৰিপাটি।

ৰুদ্ৰ– “যিজনে সমস্যাবোৰ শিপাৰ পৰা নিৰ্মূল কৰে”। ঋগবেদৰ মতে, ৰুদ্ৰ– “শক্তিশালীসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ শক্তিশালী”। আন এক অৰ্থ– গৰ্জনকাৰী। ধাৰণা কৰিব পাৰি অসমীয়া চিনেমা “ৰুদ্ৰ“ৰ নায়কক (মূল চৰিত্ৰটো) এনে ইমেজতে নিৰ্মাণ কৰিছে পৰিচিলক ৰূপক গগৈয়ে, ৰবি শৰ্মাকলৈ। ইবছন লাল বৰুৱাই লিখা (সংগীত: লিছা দৃষ্টি, কণ্ঠ: নীল আকাশ) থিম চং-টোত এনে এখন ছবি অনুভৱ কৰিছোঁ–
“কাৰ দুবাহুত ধুমুহা বলে
কেনি বুকুত অগনি জ্বলে
নাচে কোনে তাণ্ডব

কাৰ দুচকু অঙঠা হ’লে
সৰু এটি ফিৰিঙতিৰে
দহে কোনে খাণ্ডৱ

য়দা য়দাহি ধৰ্মস্য
গ্লানিৰ্ভৱতি ভাৰত
দুস্কৃতি নাশিবলৈ
ওপজে ৰুদ্ৰ

অভ্যুত্থানং অধৰ্মস্য
তদাত্মানম সৃজাম্যহম
অন্যায়ক ৰোধিবলৈ
গৰজে ৰুদ্ৰ

ৰুদ্ৰ
তই সমাজ কৰিবি শুদ্ধ
তই পাপক কৰিবি ভষ্ম
তই সাহৰ চানেকি ৰুদ্ৰ
ৰুদ্ৰ
তই দমন কৰিবি দুষ্টক
তই দহন কৰিবি ভ্ৰষ্টক
তই দানৱ বিনাশী ৰুদ্ৰ

কঠিন শিলৰো গা
কাটে সুকুমাৰে
প্ৰেমৰ জীৱনী জাগে তাত

অনাথ পৃথিৱী যাৰ
বাটে কি অবাটে
বাটেই ঠিকণা মাথোঁ তাৰ

বলিয়া হৃদয়
মগজু বাউল
এতিয়া পাশান বধিবলৈ

য়দা য়দাহি ধৰ্মস্য
গ্লানিৰ্ভৱতি ভাৰত
ধৰাত তেতিয়াই ওপজে
ধুমুহা ৰুদ্ৰ।”

–কোৱা হৈছে অসমৰ আইন-শৃংখলা পৰিস্থিতিক কাহিনী-ৰেখাৰ গতিত দৰ্শকে অনুভৱ কৰিব। নায়ক ৰবি শৰ্মাই সংবাদ মাধ্যমক কাহিনী-ৰেখা আভাষ দিছে এনেদৰে– “‘ৰুদ্ৰ’ত আমি শিৱৰ ধ্বংসকাৰী ৰূপটো সৃষ্টিৰ বাবে কিমান প্ৰয়োজনীয় সেইটো প্ৰতিফলন কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ । মই খুব আশাবাদী চিনেমা খনক লৈ । …অসমীয়া চিনেমা এখন নচলিলে আমি দৰ্শকে নাচায় বুলি আক্ষেপ কৰিব নালাগে। আমি নিজকে বিশ্লেষণ কৰি চাব লাগে– দৰ্শকক আমি সন্তুষ্ট কৰিব পাৰিছোঁ, নে নাই।

চিনেমা এখন চিত্ৰগৃহত নচলিল, অৰ্থ– চিনেমা খনে দৰ্শকক সন্তুষ্ট কৰিব পৰা নাই! আমি আশা কৰিছোঁ, ‘ৰুদ্ৰ’ই দৰ্শকক হতাশ নকৰে!”

অহা ১মে’ত চিত্ৰগৃহলৈ আহিব পৰাকৈ সাজু কৰা এই ৰূপালী গল্পটোত ৰবিৰ বিপৰীতে অভিনয় কৰিছে নন্দিনী কাশ্যপে। পৰিচালকে কথা প্ৰসংগত কোৱা মতে, ৰূপালী গল্পটোৰ বিশেষ অভিনয় সৌন্দৰ্য হ’ব– আজিৰ তাৰিখতো অভিনয় ক্ষমতাৰে ভাৰতীয় চিনেমাৰ “চমক” হৈ থকা আদিল হুচেইনকলৈ নিৰ্মাণ কৰা চৰিত্ৰটো।

আন কেইটা চৰিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰিছে জয় কাশ্যপ,অলক নাথ, ৰাজীৱ ক্ৰ’, ৰাজীৱ দুৱৰী, নীলোৎপল বৰা, চেতনা দাস, প্ৰতিভা চৌধুৰী, হিমাংশু গগৈ, হিমাংশু প্ৰসাদ দাস, অর্শীতা আগৰৱাল, ৰাজীৱ গোস্বামী, অন্তৰা জিজি চৌধুৰী, নৱ মহন্ত, ভাৰ্গৱ কটকী আদিকলৈ। শ্যাম প্ৰডাকচনৰ বেনাৰত নিৰ্মাণ হোৱা এই চিনেমা খনৰ প্ৰযোজক ৰাজেশ কুমাৰ ম’ৰ, অ পি গাৰোডিয়া, অৰবিন্দ গাৰোডিয়া, গৌতম বেৰিয়া, অনুপ বেৰিয়া, মনোজ কুমাৰ কেডিয়া , ৰাজ চৌধৰী আৰু সুজাতা চৌধুৰী ।

কাৰ্যবাহী প্ৰযোজক হৃষীকেশ ভট্টাচাৰ্য, পৱন ম’ৰ । চিনেমা খনৰ বাজেট: প্ৰায় ৪ কোটি টকা। থিম চং-টোক বাদ দি চিনেমা খনৰ কাহিনীৰ গতিত মাত্ৰ এটা গীত ব্যবহাৰ কৰিছে। গীতটোৰ কথা-সুৰ দিগন্ত ভাৰতীৰ। কণ্ঠদান কৰিছে জুবিন গাৰ্গৰ সৈতে ভাস্বতি ভাৰতীয়ে।

–অলপতে গুৱাহাটীৰ শ্ৰদ্ধাঞ্জলি কানতত মুক্তি দিয়া হয় চিনেমাখনৰ পোষ্টাৰৰ লগতে এটি গান । লগতে মুক্তি দিয়া হয় চিনেমা খনৰ থিম চং- টো।

সংযোজন:
১ মে’ নহয়, অহা ৬ জুলাইতহে চিত্ৰগৃহলৈ আহিব #ৰুদ্ৰ । কাৰণ: নিৰ্বাচন। অহা ২ মে’ আৰু ৭ মে’ত পঞ্চায়ত নিৰ্বাচনৰ দিন ঘোষণা কৰাৰ বাবে চিনেমা খনৰ মুক্তিৰ দিন সলনি কৰিছে প্ৰযোজক পক্ষই।