The audio-visual presentation of the most recent contribution to the evolving domain of Assamese music, titled ‘Fagun Bolise,’ was officially launched on Tuesday, May 13. The Guwahati-based studio Lahar Digital hosted the music video releasing event. The inauguration was graced by the presence of noted music director Manash Hazarika, singer Saju, the editor and video director of the composition Tiraap Simanta Medhi, singer Surabhi Sonmoni, cultural activist Mridul Hazarika, among other guests. Following the considerable acclaim received shortly after the debut of the composition “Eti Eti Kotha” on YouTube, Surabhi Sonmoni Hazarika has unveiled a captivating romantic piece entitled “Fagun Bolise”, showcasing her collaboration with the popular vocalist Rupam Bhuyan.

Numerous musical pieces have been created that are inspired by the month of Fagun, known for its association with the blossoming of the natural world. Fagun resembles a gentle murmur of rustling leaves in the air and wind. The breeze of Fagun exhibits a certain restlessness. It is this very breeze that conveys messages of love. These profound affections are vividly expressed through the vibrant hues of Palash flowers. The discussion of the spring season frequently conjures themes of love, stimulating cognitive engagement and inducing a sense of restlessness in the heart.  The musical composition “Fagun Bolise” seeks to convey a deep and everlasting love that is genuine and heartfelt. The song delves into the beauty and power of a love that stands the test of time and remains steadfast through any challenge.

The song, characterised by its innovative and captivating presentation style, has been composed and written by Surabhi Sonmoni. In addition to her role as a vocalist, Surabhi Sonmoni is also recognised for her contributions as a lyricist and composer. In the composition, vocalists Rupam Bhuyan and Surabhi Sonmoni exhibit a notable proficiency in harmonising and augmenting each other’s performances. The song’s emotive quality, reinforced by its beautiful lyrics, is further enhanced by the seamless musical direction of renowned music director Palash Surya Gogoi. Tiraap Simanta Medhi directed and edited the song’s video. The song is videographed by Amlan Jyoti Rajkhowa. On the other hand, the performances of Amit Kumar Borah and Priyam Pallabee have significantly enhanced the aesthetic quality of the song. The mixing and mastering processes were executed by Manash Hazarika of studio Lahar Digital and Pinku Das of @Red AV Studio. The song has been officially released by SS Production on its YouTube channel.

The film Lakshahira pays tribute to the esteemed educator and singer, Dr. Lakshahira Das, who passed away at 95. Through poignant storytelling from Dr. Das herself, the film intertwines personal stories with her public accomplishments, showcasing a life dedicated to education and cultural advancement. This documentary has been widely screened across Assam, including a special showing organised by the state government and several academic institutions.

Beyond individual accomplishments, the standout feature was the vision and execution of the Belghoria Film Festival. In its first edition, the festival established itself as a vibrant platform for emerging talent and regional filmmakers, drawing significant attention nationwide. The competition presented a compelling array of short films and documentaries that explored themes such as identity, childhood, spirituality, and social change. The festival makes a lasting impression by honouring independent voices.

The event boasted several distinguished Guests of Honour, including Anjan Bose, Rajdeep Paul, Sharmistha Maity, Amit Saha, K.G. Das, Subir Mondal, Rana Pratap Karforma, Satarupa Sanyal, Subhadeep Bandyopadhyay, and Asoke Basu, all of whom offered valuable insights and support. The festival’s jury, composed of notable personalities from the film and arts industries—Joydeep Bose, Olivia Das, Jayashree Bhattacharya, and Tutul Pal—delivered thoughtful judgments that highlighted both technical excellence and emotional depth across various categories. To celebrate artistic bravery and originality, the festival featured a special screening of Astaraag, a unique and profoundly evocative film by Rahul Biswas, which received widespread acclaim from audiences for its striking narrative and visual style. As the vibrant debut edition came to a close, Lakshahira stood out not only as an esteemed winner but also as a representation of the storytelling that the Belghoria Film Festival aims to promote—genuine, heartfelt, and grounded in real-life experiences.

The Belghoria Film Festival, characterised by its inclusive ethos, thoughtful curation, and appreciation for local stories, has established itself as a significant platform for dedicated filmmakers and intelligent audiences. Everyone who sees cinema as a medium for memory, identity, and change eagerly anticipates its upcoming editions.

এটি এক মনোৰম সন্ধ্যা, য’ত সুমধুৰ সংগীতৰ সুৰত শিল্পী, অনুৰাগী আৰু কলা-কুশলীৰ আবেগ আৰু অনুভূতি একত্ৰিত হয়। প্ৰখ্যাত সংগীত পৰিচালক তথা বিশিষ্ট শব্দ বাণীবন্ধনকাৰী প্ৰয়াত ভূপেন উজীৰৰ ৭২ সংখ্যক ওপজা দিন উপলক্ষে অলপতে শ্ৰীমন্ত শংকৰদেৱ কলাক্ষেত্ৰৰ শ্ৰীশ্ৰী মাধৱদেৱ আন্তৰ্জাতিক প্ৰেক্ষাগৃহত সাংস্কৃতিক জগতৰ বহু সংখ্যক গণ্যমাণ্য ব্যক্তিৰ উপস্থিতিত ভূপেন উজীৰ স্মৃতি ৰক্ষা সমিতিৰ উদ্যোগত আৰু অসম চৰকাৰৰ সাংস্কৃতিক সঞ্চালকালয়ৰ সহযোগত এখনি উচ্চ মানদণ্ডৰ সাংস্কৃতিক অনুষ্ঠান অনুষ্ঠিত হৈ যায়।

অসমীয়া সংগীতৰ ভঁৰাল চহকী কৰি তোলাত ভূপেন উজীৰৰ অৱদান অতুলনীয়৷ তেওঁৰ অমৰ সৃষ্টিৰাজিয়ে আজিও অসমীয়া সংগীত জগতখনক টনকিয়াল কৰি ৰখাৰ লগতে শ্ৰোতাৰ মনত, হৃদয়ত এক বিশেষ স্থান অধিকাৰ কৰি আছে। “হিয়া ভৰা শুভ কামনাৰে” শীৰ্ষক এই গাম্ভীর্যপূৰ্ণ অনুষ্ঠানতে অসমৰ বাদ্য-সংগীত আৰু শব্দ বাণীবন্ধন ক্ষেত্ৰত অনবদ্য অৱদানৰ বাবে চাৰিগৰাকী ব্যক্তিক ভূপেন উজীৰ সোঁৱৰণী শিল্প‌ সাধনা বঁটা প্ৰদান কৰা হয়। বঁটা আগবঢ়োৱা বিশিষ্ট শিল্পী সকল হ’ল ক্ৰমে গীটাৰ বাদক সৌৰভ দাস, বেহেলা আৰু গীটাৰ বাদক দিলীপ ৰাচাইলী, ছেক্সাফ’ন বাদক পীতাম্বৰ তামুলী‌ আৰু ৰেকৰ্ডিষ্ট সতীশ চৌহান।

উল্লেখযোগ্য যে বিশিষ্ট সংগীত শিল্পীগৰাকীৰ জন্মদিনৰ লগত সংগতি ৰাখি তেওঁৰ সুন্দৰ চিৰসেউজ কেইটিমান নিৰ্বাচিত গীত পৰিৱেশনৰ অনলাইন প্ৰতিযোগিতাৰ ফলাফল উক্ত অনুষ্ঠানতে ঘোষণা কৰি পুৰষ্কাৰ প্ৰদান কৰা হয়।

দুটা শাখাত অনুষ্ঠিত হোৱা এই প্ৰতিযোগিতাৰ ‘ক’ শাখাত (১৪ বছৰৰ অনুৰ্ধৰ) প্ৰথম পুৰস্কাৰ লাভ কৰিবলৈ সক্ষম হয় জিজ্ঞাসা কাশ্যপে, দ্বিতীয় পুৰস্কাৰ লাভ কৰে প্ৰজ্ঞা কোঁৱৰে আৰু তৃতীয় পুৰস্কাৰ লাভ কৰে শ্ৰুতি মাধুৰ্যয়ে। ‘খ’ শাখাত (১৪ বছৰৰ উৰ্ধৰ) প্ৰতিযোগিতাত প্ৰথম, দ্বিতীয় আৰু তৃত্বীয় পুৰস্কাৰ বিজেতা সকল হ’ল ক্ৰমে তানিশা শইকীয়া, ৰতন কোঁৱৰ আৰু জোনাক নিবিৰ কাশ্যপ৷ বিজয়ী প্ৰতিযোগীসকলক ট্ৰফীৰ লগতে নগদ ধন আৰু মানপত্ৰ প্ৰদান কৰা হয়৷

উল্লেখ্য, ননী দেৱী, ৰমেন চৌধুৰী, সমৰ হাজৰিকা, অনুপম চৌধুৰী, মণীষা হাজৰিকাই বন্তি প্ৰজ্বলনেৰে শুভাৰম্ভ কৰা অনুষ্ঠানটোত ভূপেন উজীৰৰ শৈশৱৰ সহপাঠী তথা ঘনিষ্ঠ বন্ধু বিজয় বৰদলৈ, বিজয় দাস, প্ৰকাশ বৰুৱা, প্ৰতাপ গোস্বামীৰ লগতে বিশিষ্ট কণ্ঠশিল্পী, গীতিকাৰ, সুৰকাৰ চৈয়দ ছাদুল্লা, জনপ্ৰিয় গায়িকা সন্ধ্যা মেনন, বিশিষ্ট শিল্পী মণীষা হাজৰিকা, বিশিষ্ট গায়ক পুলক বেনাৰ্জী, জনপ্ৰিয় কণ্ঠশিল্পী মালবিকা বৰা, জনপ্ৰিয় শিল্পী দিগন্ত ভাৰতী, অভিনেতা প্ৰাঞ্জল শইকীয়া, কপিল বৰাকে প্ৰমুখ্যে কৰি স্থানীয় বহুকেইগৰাকী গণ্য মান্য ব্যক্তি আৰু সংগীত প্ৰেমী সকলো উপস্থিত থাকে।

অনুষ্ঠানত শ্বাস্বতী ফুকন, কুইন হাজৰিকা, মৌচুমী চহৰীয়া,  প্ৰণামিকা গোস্বামী, শৰ্মিষ্ঠা চক্ৰৱৰ্তী, সংস্কৃতা মালাকাৰ, সত্যসন্ধ্যা হাজৰিকা, প্ৰীতিস্মিতা খানুজা, কীৰ্তিকা উজীৰ, বিদ্যাসাগৰ, চন্দন দাস, জীৱেন্দ্ৰ মোহন দেৱশৰ্মা, পদ্মনাভ বৰদলৈ, নীলোৎপল গায়ন আৰু শৰৎ ৰাগ আদি কণ্ঠশিল্পীয়ে ভূপেন উজীৰৰ বিভিন্ন বাচকবনীয়া গীত পৰিৱেশনেৰে সকলোকে মন্ত্রমুগ্ধ কৰে।

এই অনুষ্ঠানতে বিশিষ্ট শিল্পী শান্তা উজিৰৰ কণ্ঠৰে, মঞ্জুলা হাজৰিকাৰ কথাৰে আৰু সৌৰভ মহন্তৰ সুৰ আৰু সংগীতেৰে “স্মৃতিৰ আৱেশ” নামৰ এটি সুন্দৰ নতুন গীতৰ উন্মোচন কৰা হয় যিয়ে অনুষ্ঠানৰ সৌষ্ঠৱ দুগুনে বৃদ্ধি কৰে।

আনহাতে, গীত মাতৰ বৰ্ণিল অনুষ্ঠানটোক এক বিশেষ মাত্ৰা প্ৰদান কৰে জয়ন্ত গগৈ, ডা° মৃণাল দাস, তপন দাস, দীপ ৰাজবংশী আদি কেইগৰাকীমান জ্যেষ্ঠ বাদ্য শিল্পীয়ে আগবঢ়োৱা বিশেষ সংগীত সমলয়।

চিত্ৰগৃহলৈ অহাৰ দিন ঠিক হ’ল– #ভাইমন দাৰ। অহা ২৩মে’ত চিত্ৰগৃহলৈ আহিব আমি #বিশেষ আগ্ৰহ অনুভৱ কৰি থকা অসমীয়া চিনেমা খন।
আগ্ৰহৰ কাৰণ– চিনেমা খনৰ বিষয়-বস্তু। বিষয়-বস্তু: আমাৰ ভাইমনদা, মুনিন বৰুৱা, যি গৰাকী চিনেমা লেখক-পৰিচালকে ১৯৩৯ চনত জ্যোতিপ্ৰসাদ আগৰৱালাই “ইন্দ্ৰ-মালতী”ৰে কাটা অসমীয়া চিনেমাৰ বাটটো বহল কৰিছিল।

(“ইন্দ্ৰ-মালতী” গুৱাহাটীৰ সতী টকীজত ১৯৩৯ চনৰ ১আগষ্টত মুক্তি পাইছিল, এসপ্তাহৰ বাবে।) “মমতা”ৰে চিনেকৰ্ম আৰম্ভ কৰা মুনিন বৰুৱাই শিৱপ্ৰসাদ ঠাকুৰৰ পৰিচালনাৰে নিৰ্মিত “ফাগুণী” (সহকাৰী পৰিচলক), “বোৱাৰী” (বসন্ত দাসৰ সৈতে চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “ঘৰ সংসাৰ” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “সোণমইনা” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “মনমন্দিৰ” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ লিখাৰ লগতে মুখ্য সহকাৰী পৰিচালক), “এই দেশ মোৰ দেশ” (চিত্ৰনাট্য, সংলপ), “শেৱালী”ত (চিত্ৰনাট্য, সংলপ) নিজৰ চিনে-দক্ষতা ব্যৱহাৰ কৰাৰ সুযোগ লৈছিল।

কথা প্ৰসংগত পৰিচালক ঠাকুৰে আমাক কৈছিল– “আমাৰ প্ৰথম প্ৰযোজনা ‘মমতা’ত মুনিন বৰুৱাই পৰিচালনাৰ দিশতো, পৰিচালকে কোৱা ধৰণে সহায় কৰিছিল। মই মন কৰিছিলোঁ সংগীত, কেমেৰাৰ ব্যৱহাৰ আদি দিশত মুনিন বৰুৱা কামৰ মানুহ। ‘বোৱাৰী’ৰ সময়ত পালোঁ চিত্ৰনাট্যকাৰ মুনিন বৰুৱাক। বসন্ত দাসে লিখা চিত্ৰনাট্য খন মুনিন বৰুৱাই মই বিছৰা ধৰণে কৰি দিছিল। আজি মুনিন বৰুৱা সফল পৰিচালক। মোৰ বাবে গৌৰৱৰ বিষয়।…” (অজিত কুমাৰ ভূঞা সম্পাদিত “আজি”/ ১৮জুন ২০০৩)

#মুনিন বৰুৱাৰ প্ৰথম স্বাধীন চিনেকৰ্ম “পিতা-পুত্ৰ” (১৯৮৮)। আমি চাইছিলোঁ– নলবাৰীৰ ভাৰতীয় টকীজত । ড্ৰামা-সংলাপক গুৰুত্বদি নিৰ্মাণ কৰা ৰূপালী গল্পটোৰ পৰিচালনাশৈলী “বোৱাৰী”, “প্ৰতিমা” (১৯৮৭/ পৰিচালক: মুনিন বৰুৱা, নিপন গোস্বামী)-তকৈ বেলেগ। কিন্তু পৰৱৰ্তী সময়ত “বোৱাৰী” শৈলীটোকে চহকী ৰূপত লৈ আন এক চিনেযাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল “হিয়া দিয়া নিয়া”ৰে। চৰ্চা আৰম্ভ হৈছিল– ফণীশৰ্মা-বিষ্ণুপ্ৰসাদ ৰাভা (চিৰাজ/১৯৪৮), ব্ৰজেন বৰুৱা, নিপ বৰুৱ, শিৱ প্ৰসাদ ঠাকুৰৰ দৰে মুনিন বৰুৱাই অসমীয়া চিনমাৰ স্থানীয় বজাৰ চহকী কৰিব! –সঁচাকৈয়ে কৰিলে।

–আমি দীৰ্ঘ সময় ওচৰৰ পৰা পোৱা এই গৰাকী চিনেমা লেখক-পৰিচালক, নাট্যকাৰক দেখা পাম ৰূপালী পৰ্দাত! –আগ্ৰহ অনুভৱ নকৰিম কিয়!
–এই biographical খন পৰিচালনা কৰিছে, লিখিছে শশাংক সমীৰে। #চিনেমা খনৰ দুটা গীত শুনিছোঁ, চিত্ৰায়ণ চাইছোঁ– অনুভৱ কৰিছোঁ। অনুভৱে এখন ভাল চিনেমাৰ আশা দিছে। অনুভৱ কৰা গীতদুটাৰ কথা মুনিন বৰুৱা, দিগন্ত ভাৰতীৰ। সংগীত জুবিন গাৰ্গৰ। পৰিচালকে ৰূপালী গল্পটোৰ চৰিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰছে বনদীপ শৰ্মা, য়শস্বী ভূঞা, গুণাকৰ দেৱ গোস্বামী, পাকিজা বেগম, অনুৰাগ বৰা, সমূদ্ৰগুপ্ত দত্ত, অৰ্ঘদীপ বৰুৱা, কৌশিক ভৰদ্বাজ, হৰপল শইকীয়া, গীতাৰ্থ শৰ্মা, নিৰুপম শইকীয়া, জয় শইকীয়া, দ্বীপজ্যোতি কেওঁট, পাৰ্থ প্ৰতীম শইকীয়া, শিল্পী শিখা বৰা, বৈভৱী গোস্বামীকে ধৰি প্ৰায় ৩oo ৰো অধিকঅভিনেতা-ভিনেত্ৰীকলৈ।

–চিনেমা খনৰ চিনেমেটোগ্ৰাফী ভাঞ্চিনাথন মুৰুগেচন, ছাউণ্ড ডিজাইনা অমৃত প্ৰীতম আৰু দেৱজিৎ চাংমায়, সম্পাদনাৰ প্ৰীতম খাউণ্ডৰ। ক্ৰিয়েশ্যনছ (Zeal Creations) ৰ বেনাৰত চিনেমা খন প্ৰযোজনা কৰিছে শ্যামন্তক গৌতমে। কাৰ্যবাহী প্ৰযোজক অনুপম শৰ্মা।

“ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ”ৰ ধুনু ডাঙৰ হ’ল। কিশোৰী গৰিকীৰ সপোন কিন্তু একেই আছে, হাতৰ গীতাৰ খন এৰা নাই। গছ বগাই তামোল পাৰে, খেতি পথাৰতো পৰিশ্ৰম কৰে। “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ-২”ৰ এটা সৌন্দৰ্য ধুনু। প্ৰথম খনৰ দৰে এই খনতো চৰিত্ৰটো নিৰ্মাণ কৰিছে ভনীতা দাসক লৈ। প্ৰথম খনৰ দৰে এই খনত ধুনু কেৱল পৰিচালকৰ “চৰিত্ৰ” হৈ থকা নাই, অভিনয় শক্তিৰে “চৰিত্ৰ”টোক দৰ্শকৰ ওচৰলৈ নিয়াত সহায় কৰিছে। বাস্তৱ অভিনয় (real acting), বাস্তৱ সংলাপ (Real dialogue), সংলাপ প্ৰক্ষেপন “চৰিত্ৰ”টোৰ নিৰ্মল সৌন্দৰ্য।

–পৰিচালকে কাহিনীৰ গতিত “প্ৰথম খন”ৰ কিশোৰী ধুনুক “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ-২”ৰ দৰ্শকক মনলৈ আনি দিছে সাহিত্যৰ ভাষাৰে, “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ”ৰ ছিকুৱেন্সৰে। ধুনু সলনি হোৱা নাই, বয়স বঢ়া ধুনুৰ সপোন বোৰ একেই আছে। মুকলি মন লৈ গছত উঠি তামোল পাৰে, সাঁতোৰে, ৰক বেণ্ডত গীটাৰিষ্ট হিচাপে শৈশৱৰ জীৱনটো অব্যাহত ৰখাৰ সপোন দেখে, সাংগীতিক সপোন পূৰণ কৰাৰ পথ বিচাৰে। কৰ্ম শক্তিক বিশ্বাস কৰে ধুনুই।
কিন্তু জীৱনটো ধুনুই বিছৰা বাটে নাযায়। তিতা আৰু টেঙা মুহূৰ্তবোৰৰ সন্মুখীন হয়। হতাশ নহৈ তাই এসময়ৰ সুখী শৈশৱক এৰি যোৱাৰ দুৱাৰমুখত থিয় দিয়ে। আশা কৰে এই বাৰ খেতি বানে নিলে, প্ৰথম বাৰ কৰিছিল বাবে সফল নহ’ল! অহা বাৰ হ’ব!

–এই “বিশ্বাস” মাকৰ পৰা পোৱা। মাকক ভাল পাই, তুলনা কৰে আকাশৰ সৈতে। “আকাশতকৈ ডাঙৰ কি?” মাকক সোধে ধুনুই। মাকে কিবা এটা কোৱাৰ আগতে তাই আৰু কয়– “মাতা”। মাকৰ কপট বিৰক্তি- একে কথাকে কিমাননো কৈ থাকে। এই সংলাপে প্ৰথম খন “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ”ৰ সৈতে দ্বিতীয় খনৰ সংযোগ আনে আৰু স্পষ্ট কৰে মাক-জীয়েকৰ সম্পৰ্ক হৈছে ৰূপালী গল্পটোৰ এটা অৱলম্বন। কামৰূপৰ ছয়গাঁৱৰ ভাষা আৰু পৰিবেশত নিৰ্মাণ ৰূপালী গল্পটোৰ গতিত আঞ্চলটোৰ বান সমস্যা আহিছে, বানপীড়িতৰ লগতে অঞ্চলটোৰ লোকৰ জীৱনসংগ্রাম, সামাজিক-অৰ্থনৈতিক, প্ৰাকৃতিক ছবি আনিছে পৰিপাটিকৈ– কেমেৰাৰ ভাষাৰে, সাহিত্যৰ ভাষাৰে।কাহিনীৰ গতিত দেখা যায় ধুনুৰ দেউতাকক বানে নিছিল। মাকে অকলেই ধুনু আৰু এক মাত্ৰ পুত্ৰ সন্তানক ডাঙৰ কৰে, খেতি-বাতি চম্ভালে। পুত্ৰ সন্তান অবাটে যায়, মদ খায় যতে-ত’তে পৰি থাকে। মাটিৰ দালালৰ জালত পৰে। সি খেতিৰ মাটি বিক্ৰী কৰি বাইক এখন দিয়াৰ কথা কয়, মাকক। মাকৰ কথা– মাটি বিক্ৰী নকৰে। ধন শেষ হ’ব, বাইকত মামৰে ধৰিব, কিন্তু মাটিয়ে খুৱাব, বছৰি শস্য দিব। মাকৰ ওচৰ চপা, কৌশলেৰে মাটি ক্ৰয় কৰিব খোজা দালালকো খং কৰে মাকে, কয়– খেতিৰ মাটি কোনোপধ্যে এৰি নিদিয়ে। ধুনুক মায়েকে কয়– “মই তোৰ মায়েৰে, মাটিখিনিও মায়েৰে।”

সাহিত্যৰ ভাষা সিমানেই ব্যৱহাৰ কৰিছে, যিমান প্ৰয়োজন। কোনো ছিকুৱন্সতে নাটকীয় পৰিবেশ নিৰ্মাণ কৰা নাই, কাহিনীৰ গতিয়ে সুযোগ দিয়াৰ পাছতো। বিপৰীতে কেমেৰাৰ ভাষাক গুৰুত্ব দি চুই যোৱা ছিকুৱেন্স ৰছনা কৰিছে। উদাহৰণ: বানে বুৰোৱা সময়ত অসহায় গঞাক ওঁঠত সংলাপ দি হৈ-চৈ কৰোৱা নাই। একাঠু বাঢ়নী পানীৰ মাজতে ধুনুই বিছনাত তোলা চৌকাত আহাৰ সিজাইছে। ধুনুক জোকে ধৰিছে, ভৰিৰ পৰা জোক এৰুৱাইছে। খেতি পানীত ডুব গৈছে। খেতিপথাৰত একাংশ গঞাই মাছ ধৰিছে। মাছ ধৰা কামটো বান আক্ৰান্ত গৃহিনীয়ে পছন্দ কৰা নাই, তেওঁলোকৰ “পৰিশ্ৰম” যে পানীৰ তলত!
–কেইটা মান অকৃত্ৰিম শ্বটেৰে নিৰ্মাণ কৰিছে বিষণ্ন
“সময়”, পৰিৱেশ।

কাহিনীৰ গতিত প্ৰকৃতি আহিছে। উন্নয়নৰ নামত প্ৰকৃতি ধ্বংসৰ বাস্তৱ ছবি খন আহিছে, হাড়গিলা সংৰক্ষণৰ কথা আহিছে (ধুনুই মাকৰ মৃত্যুৰ পাছত মাকক হাড়গিলাৰ ঠোঁট-মুখৰ কিৰিটী পিন্ধা ৰূপত পথাৰৰ সোঁমাজত দেখা পায়। বুদ্ধিদীপ্ত ছিকুৱেন্স)। মানুহ-প্ৰকৃতিৰ সংযোগ আন ছিকুৱেন্সেৰেও কৰিছে। যেনে: মৃত মাতৃক ধুনুৱে অনুভৱ কৰিছে গছ এডাল আঁকোৱালি ধৰি।

–এই খিনিতে উল্লেখ কৰিব পাৰি চিনেমিটিক ভাষা প্ৰয়োগত, সাহিত্যৰ ভাষা ব্যৱহাৰত পুনৰ তেওঁৰ মৌলিকতা স্পষ্ট কৰি দিছে। “মৌলিকতা” মনত ৰাখিয়ে পৰিচালকে মন জোকাৰি যোৱা ছিকুৱেন্স নিৰ্মাণ কৰিছে ৰূপালী সৌন্দৰ্যলৈ ৰূপান্তৰ হোৱাকৈ। যেনে: ধুনুৰ মাতৃৰ মৃত্যুৰ সময়ৰ ছিকুৱেন্সটো। এখন অট’ৰিক্সাৰে চহৰৰ হাস্পতাললৈ নিয়াৰ বাটত অসুস্থ মাকৰ মৃত্যু হয়। কাৰণ চহৰলৈ নিয়াৰ একমাত্ৰ বাটটো বন্ধ হৈছিল, উভালি পৰা গছ পৰি থকাত। এবাৰ অসহায় ধুনুৰ গছ আঁতৰাবলৈ কৰা নিষ্ফল চেষ্টা, আনবাৰ মাকৰ নিষ্প্রাণ দেহ সাৱটি কৰা বিলাপে দৰ্শকক চুই গৈছে। এই ছিকুৱেন্সটোত নিশ্চয় পৰিচালকে স্পষ্ট কৰিব বিচাৰিছে গাঁৱৰ উন্নয়নৰ প্ৰকৃত ছবি এখন। –এই খিনিতে ক’ব পাৰি, ৰীমা দাসে কেৱল ধুনুৰ সপোনৰ কথায়ে কোৱা নাই, ৰূপালী গল্পটোত ধুনুৰ দৃষ্টিৰে (বা ধুনুক কেন্দ্ৰ কৰি পৰিচালকৰ দৃষ্টিৰে), তাইৰ “সৰু পৃথিৱী” খন দেখুৱাইছে।

–ভালে মান ইতিবাচক দিশ থকাৰ পাছতো, সাৰ্থক চিনেমা বুলি কোৱাৰ বাট মুকলি হৈ থকাৰ পাছতো ক’ব নোৱাৰিম “ভিলেজ ৰকষ্টাৰ্ছ-২” ত্ৰুটি মুক্ত। কাহিনীৰ গতিত ভিন্ন বিষয় বস্তু গুঠাৰ সময়ত “গতি মন্থৰ” হৈছে, ৰূপালী গল্পটোক কিছু শিথিলতাই চুইছে। আৰু কাহিনী চিনেমা খনক “তথ্যচিত্ৰ”ৰ পৰা মুক্ত কৰিব নোৱাৰাটো আনা এটা ত্ৰুটি। এই ত্ৰুটি কিছু পৰিমানে ঢাকি ৰাখিছে ভনীতা দাসৰ লগতে বসন্তী দাস, জুনুমণি বড়ো, বলোৰাম দাস, আৰু মনাবেন্দ্ৰ দাস আদিৰ অভিনয়ে। –হয়, ধুনুৰ লগতে প্ৰতিটো চৰিত্ৰৰে নিৰ্মাণ কৰ্ম পৰিপাটি।

ৰুদ্ৰ– “যিজনে সমস্যাবোৰ শিপাৰ পৰা নিৰ্মূল কৰে”। ঋগবেদৰ মতে, ৰুদ্ৰ– “শক্তিশালীসকলৰ ভিতৰত আটাইতকৈ শক্তিশালী”। আন এক অৰ্থ– গৰ্জনকাৰী। ধাৰণা কৰিব পাৰি অসমীয়া চিনেমা “ৰুদ্ৰ“ৰ নায়কক (মূল চৰিত্ৰটো) এনে ইমেজতে নিৰ্মাণ কৰিছে পৰিচিলক ৰূপক গগৈয়ে, ৰবি শৰ্মাকলৈ। ইবছন লাল বৰুৱাই লিখা (সংগীত: লিছা দৃষ্টি, কণ্ঠ: নীল আকাশ) থিম চং-টোত এনে এখন ছবি অনুভৱ কৰিছোঁ–
“কাৰ দুবাহুত ধুমুহা বলে
কেনি বুকুত অগনি জ্বলে
নাচে কোনে তাণ্ডব

কাৰ দুচকু অঙঠা হ’লে
সৰু এটি ফিৰিঙতিৰে
দহে কোনে খাণ্ডৱ

য়দা য়দাহি ধৰ্মস্য
গ্লানিৰ্ভৱতি ভাৰত
দুস্কৃতি নাশিবলৈ
ওপজে ৰুদ্ৰ

অভ্যুত্থানং অধৰ্মস্য
তদাত্মানম সৃজাম্যহম
অন্যায়ক ৰোধিবলৈ
গৰজে ৰুদ্ৰ

ৰুদ্ৰ
তই সমাজ কৰিবি শুদ্ধ
তই পাপক কৰিবি ভষ্ম
তই সাহৰ চানেকি ৰুদ্ৰ
ৰুদ্ৰ
তই দমন কৰিবি দুষ্টক
তই দহন কৰিবি ভ্ৰষ্টক
তই দানৱ বিনাশী ৰুদ্ৰ

কঠিন শিলৰো গা
কাটে সুকুমাৰে
প্ৰেমৰ জীৱনী জাগে তাত

অনাথ পৃথিৱী যাৰ
বাটে কি অবাটে
বাটেই ঠিকণা মাথোঁ তাৰ

বলিয়া হৃদয়
মগজু বাউল
এতিয়া পাশান বধিবলৈ

য়দা য়দাহি ধৰ্মস্য
গ্লানিৰ্ভৱতি ভাৰত
ধৰাত তেতিয়াই ওপজে
ধুমুহা ৰুদ্ৰ।”

–কোৱা হৈছে অসমৰ আইন-শৃংখলা পৰিস্থিতিক কাহিনী-ৰেখাৰ গতিত দৰ্শকে অনুভৱ কৰিব। নায়ক ৰবি শৰ্মাই সংবাদ মাধ্যমক কাহিনী-ৰেখা আভাষ দিছে এনেদৰে– “‘ৰুদ্ৰ’ত আমি শিৱৰ ধ্বংসকাৰী ৰূপটো সৃষ্টিৰ বাবে কিমান প্ৰয়োজনীয় সেইটো প্ৰতিফলন কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছোঁ । মই খুব আশাবাদী চিনেমা খনক লৈ । …অসমীয়া চিনেমা এখন নচলিলে আমি দৰ্শকে নাচায় বুলি আক্ষেপ কৰিব নালাগে। আমি নিজকে বিশ্লেষণ কৰি চাব লাগে– দৰ্শকক আমি সন্তুষ্ট কৰিব পাৰিছোঁ, নে নাই।

চিনেমা এখন চিত্ৰগৃহত নচলিল, অৰ্থ– চিনেমা খনে দৰ্শকক সন্তুষ্ট কৰিব পৰা নাই! আমি আশা কৰিছোঁ, ‘ৰুদ্ৰ’ই দৰ্শকক হতাশ নকৰে!”

অহা ১মে’ত চিত্ৰগৃহলৈ আহিব পৰাকৈ সাজু কৰা এই ৰূপালী গল্পটোত ৰবিৰ বিপৰীতে অভিনয় কৰিছে নন্দিনী কাশ্যপে। পৰিচালকে কথা প্ৰসংগত কোৱা মতে, ৰূপালী গল্পটোৰ বিশেষ অভিনয় সৌন্দৰ্য হ’ব– আজিৰ তাৰিখতো অভিনয় ক্ষমতাৰে ভাৰতীয় চিনেমাৰ “চমক” হৈ থকা আদিল হুচেইনকলৈ নিৰ্মাণ কৰা চৰিত্ৰটো।

আন কেইটা চৰিত্ৰ নিৰ্মাণ কৰিছে জয় কাশ্যপ,অলক নাথ, ৰাজীৱ ক্ৰ’, ৰাজীৱ দুৱৰী, নীলোৎপল বৰা, চেতনা দাস, প্ৰতিভা চৌধুৰী, হিমাংশু গগৈ, হিমাংশু প্ৰসাদ দাস, অর্শীতা আগৰৱাল, ৰাজীৱ গোস্বামী, অন্তৰা জিজি চৌধুৰী, নৱ মহন্ত, ভাৰ্গৱ কটকী আদিকলৈ। শ্যাম প্ৰডাকচনৰ বেনাৰত নিৰ্মাণ হোৱা এই চিনেমা খনৰ প্ৰযোজক ৰাজেশ কুমাৰ ম’ৰ, অ পি গাৰোডিয়া, অৰবিন্দ গাৰোডিয়া, গৌতম বেৰিয়া, অনুপ বেৰিয়া, মনোজ কুমাৰ কেডিয়া , ৰাজ চৌধৰী আৰু সুজাতা চৌধুৰী ।

কাৰ্যবাহী প্ৰযোজক হৃষীকেশ ভট্টাচাৰ্য, পৱন ম’ৰ । চিনেমা খনৰ বাজেট: প্ৰায় ৪ কোটি টকা। থিম চং-টোক বাদ দি চিনেমা খনৰ কাহিনীৰ গতিত মাত্ৰ এটা গীত ব্যবহাৰ কৰিছে। গীতটোৰ কথা-সুৰ দিগন্ত ভাৰতীৰ। কণ্ঠদান কৰিছে জুবিন গাৰ্গৰ সৈতে ভাস্বতি ভাৰতীয়ে।

–অলপতে গুৱাহাটীৰ শ্ৰদ্ধাঞ্জলি কানতত মুক্তি দিয়া হয় চিনেমাখনৰ পোষ্টাৰৰ লগতে এটি গান । লগতে মুক্তি দিয়া হয় চিনেমা খনৰ থিম চং- টো।

সংযোজন:
১ মে’ নহয়, অহা ৬ জুলাইতহে চিত্ৰগৃহলৈ আহিব #ৰুদ্ৰ । কাৰণ: নিৰ্বাচন। অহা ২ মে’ আৰু ৭ মে’ত পঞ্চায়ত নিৰ্বাচনৰ দিন ঘোষণা কৰাৰ বাবে চিনেমা খনৰ মুক্তিৰ দিন সলনি কৰিছে প্ৰযোজক পক্ষই।

Roopkar, one of the earliest Assamese-language, tabloid-sized monthly magazines devoted to Assamese cinema, theatre, and culture, is poised to make a comeback. Founded in 1975 by the late Pabitra Kumar Deka, an eminent journalist and humorist, the magazine remained an important part of Assam’s cultural landscape until the early 1990s.

During its initial run, Roopkar was the most popular entertainment magazine in Northeast India. The advisors of the magazine were legendary singer-composer Dr Bhupen Hazarika and esteemed writer Nirode Chaudhury. In 1975, the magazine also introduced Assam’s first popular film awards, the Roopkar Awards, further cementing its influence in the regional film industry. Apart from numerous accomplished writers, the Roopkar magazine also featured contributions from a number of emerging writers. Roopkar magazine, beyond its role as a publication, significantly influenced a generation of readers by its extensive coverage of Assam’s art and culture, literary articles, and essays, while also serving as an educational resource for numerous aspiring authors in the field of cultural journalism. Roopkar was not merely a magazine; it was a fundamental pillar of Art and Literature.

In April 2025, Roopkar will be republished as an Annual Special issue to mark the publication’s 50th anniversary. This revival is being undertaken by Pallabi Borah on behalf of Roopkar Prakashan, with filmmaker and author Prodyut Kumar Deka, son of late Pabitra Kumar Deka, as the editor.

The revival of Roopkar aspires to honour its glorious past while also documenting and promoting Assamese cinema, theatre, and culture for a new generation of readers.

Good news in store for Assamese music. An Assamese song shines in an international film competition! On March 9, the Swami Vivekananda Hall in Kolkata hosted the 5th International Star Film Festival. This year’s festival commemorates the centenary of renowned music director Salil Chowdhury, and in addition to the award ceremony, the audience was captivated by his golden songs and dance performances.

This year’s event featured 65 countries and 290 awards in 47 categories. The Assamese song “Roon Jhoon Jhoon”, which features Dr. Aparna Buzarbarua’s lyrics, melody, music arrangement, and music direction, has won the Best Music Video award at the festival, which is a source of joy. The song also earned Dr. Aparna Buzarbarua the prestigious Salil Chowdhury Award for Best Music Director at the festival. The song is rendered by Dr. Sangita Kakati and features the beautiful dance of Meghranjani Medhi. The song video, which was directed by Antareep Hazarika, has already received four awards.

Born and brought up in a culturally enriching environment in Tezpur, Dr Aparna Buzarbarua started her illustrious career as a Botany teacher at the Cotton College in 1969, and remained there till she retired as the Head of the Deptt in 2003. Dr Buzarbarua, who has composed over 100 songs, collaborating with diverse eminent lyricists from the state, has a rare distinction of being the first recognized female music director of AIR Guwahati in the year 2008. She has also authored a number of books. The music director said that this award is really encouraging news for Assam’s music scene.

The second North East India Film Festival (NEIFF) 2024, organized by THOUNA, Manipur in association with Film Forum Manipur & Directorate of Information & Public Relations, Government of Manipur and sponsored by the Ministry of Information & Broadcasting, Government of India and National Film Development Corporation (NFDC), successfully concluded at the Library & Information Centre in Kakching with cultural performances and an award ceremony.

In addition to celebrating Manipur’s rich cultural and cinematic heritage, the festival brought together eminent academics, artistes, filmmakers and cultural icons to showcase the power of cinema as a vehicle for social change, education, and cultural preservation while sharing the numerous narratives of Northeast India on a prestigious platform. The five-day event featured 28 films, with eight feature films and two non-feature films chosen for competition.

‘Where Is My Home’, jointly directed by the late Bhaskar Jyoti Das and Samiran Deka, and produced by Samiran Deka under the banner of Ssdeka Media Entertainment Pvt Ltd, was the recipient of the Best Non-Feature Film award at the 2nd North East India Film Festival, showcasing Samiran’s rapid ascent in the indie movie scene. Apart from ‘Where is My Home’, his other film, ‘Teens of 42’, was also screened at the festival. Both of these films have received praise for their creative storytelling and engaging narratives at several film festivals. The critical recognition solidifies Samiran Deka and Ssdeka Media Entertainment’s standing as significant forces behind the changing film landscape of Northeast India.

‘Where is My Home’ draws attention to the ongoing hardships faced by India’s displaced indigenous population. For the indigenous Bru (Reang) community, the concept of ‘home’ has been a distant dream for more than two decades. The film focuses on the 23-year ordeal of the Bru refugees, who were uprooted from Mizoram after ethnic conflicts in 1997. The documentary chronicles their struggles, tenacity and unwavering optimism as they endure life in relief camps throughout Tripura, yearning for a home of their own.

The festival’s Best Feature Film award went to the Manipuri feature ‘Oitharei’, produced by Gibanlata Thokchom and directed by Dinesh Naorem. The award for Best Director was bagged by Dhiraj Kashyap for the Assamese film ‘Amateurs’, the Best Screenplay award was won by Binoranjan Oinam for ‘Langdai Ama’ (Manipuri), while Joy Mekola took home the Best Cinematography award for ‘Oitharei’, Tarun Wang received the Best Editing award for ‘Laangoi’ and Debojit Gayan bagged the Best Sound Design award for ‘Baghjan’. The Special Jury Award was bagged by actor Narmada for the film ‘Sunita’, which also received the Jury’s Special Mention. ‘The Legacy of 4 Generations’ received the Special Mention in the Non-Feature Film category. The winners received trophies and cash prizes in addition to citations.

Comedian Samay Raina has become embroiled in a controversy stemming from his YouTube series, “India’s Got Latent.” Tensions rose when guest Ranveer Allahbadia posed an inappropriate question to a contestant, leading to significant public backlash. In the wake of the incident, Raina removed all episodes of the show from his channel and vowed to cooperate with ongoing investigations. The controversy has had tangible repercussions, with concerns about his future performances leading to show cancellations and potential police involvement to monitor for offensive content.

Amidst this turmoil, an earlier episode featuring actress Avika Gor has resurfaced, drawing unexpected attention. During Gor’s appearance, Raina humorously remarked on her role as the original Anandi in the beloved TV series “Balika Vadhu,” joking about her exit from the show, which elicited laughter from Gor. Although the exchange was light-hearted, the episode’s newfound virality has intensified the scrutiny on Raina, sparking broader discussions about the boundaries of humor and the responsibility of content creators to maintain respectfulness in the digital era.

Following the controversy, Ranveer Allahbadia publicly apologized, admitting his comments were inappropriate and expressing regret for his misjudgment. Despite the apology, the situation has escalated, leading to legal proceedings against Allahbadia and others associated with the show for allegedly promoting obscenity and participating in unsuitable discussions. Meanwhile, Avika Gor, who first rose to fame as a child actress through her portrayal of Anandi, has successfully transitioned to a thriving film career. She has received accolades for her performances in both television and cinema, with notable roles in films like “#Bro” and “Uyyala Jampala” showcasing her versatility. Apart from her acting career, Gor is dedicated to fitness and social causes, engaging audiences with her talent and charm across various media platforms.